Η αριστερά, ο γάμος και οι καλεσμένοι

Έχουν να κάνουν με μια αριστερά η οποία έχει πάθει μια ευγενή μετάλλαξη. Μια αριστερά που δεν απαντάται μόνο σε κύκλους διανοουμένων, αστικά κέντρα και τους ανθρώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου. Είναι μια αριστερά που ακουμπά νέους, επισφαλώς εργαζόμενους, που υπάρχει και στην επαρχία, που αναμετράται σε όλα τα ανοιχτά κοινωνικά μέτωπα, που έχει μάθει να οικοδομεί συμμαχίες και να νικά.

Το 2001 ο Άλαν Γκρίνσπαν υποστήριξε με θέρμη τις φοροαπαλλαγές της κυβέρνησης Μπους, οι οποίες ευνόησαν προκλητικά το 1% του αμερικάνικου πληθυσμού το οποίο είχε εισόδημα πάνω από 400.000 δολάρια τον χρόνο. Όπως ήταν λογικό και σε πείσμα της οικονομικής ορθοδοξίας, που θεωρεί ότι οι φοροαπαλλαγές αρκούν για μεγαλύτερη οικονομική μεγέθυνση, αυτές συνέβαλαν τα μέγιστα στα δημοσιονομικά ελλείμματα των επόμενων ετών.
Τότε ο ίδιος ο Γκρίνσπαν έκρουσε τον κώδωνα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας». Το κόλπο ήταν έξυπνο, ενώ η όλη μεθόδευση έπρεπε να ονομαστεί κάπως για μην οδηγήσει σε εξέγερση αυτών που κλήθηκαν να την πληρώσουν. Η πρώτη της φάση ονομάστηκε «κίνητρα για επενδύσεις» και η δεύτερη φάση «υπεύθυνη πολιτική» και «δημοσιονομική πειθαρχία».

Είναι σαφές ότι, εάν το σχέδιο σερβιρόταν ως ενιαίο και ονομαζόταν «Ας αυξήσουμε τη φορολογία και ας μειώσουμε τις παροχές για τους φτωχούς ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε φοροαπαλλαγές για τους πλουσίους», όχι μόνο θα δημιουργούσε αντιδράσεις, αλλά μάλλον θα προκαλούσε ανατροπή της κυβέρνησης.

Κάτι αντίστοιχο έκανε και η κυβέρνηση στην Ελλάδα. Αφού μείωσε τους συντελεστές φορολόγησης για το μεγάλο κεφάλαιο, αφού σε συνέχεια προηγούμενων κυβερνήσεων απάλλαξε την Εκκλησία από τη φορολογία για το «παγκάρι», αφού κατήργησε τον φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, τώρα έρχεται και μας λέει ότι υπάρχει δημοσιονομικό πρόβλημα.
Μας λέει μισόλογα για το τι θα κάνει, αλλά αποφεύγει επιμελώς να πει ποιος έφταιξε και, όταν το κάνει, κατηγορεί τη διεθνή οικονομική κρίση. Αποφεύγει να μας πει πόσο κόστισαν στον δημόσιο κορβανά οι προαναφερθείσες φοροαπαλλαγές. Πόσα θα είχε μαζέψει ο εθνικός ταμίας εάν η φορολόγηση των κερδών δεν είχε πέσει από το 40% στο 25%, αν δεν είχε καταργηθεί το 25% επί του «παγκαρίου», αν δεν είχε καταργηθεί ο φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας.

Τώρα λένε ότι στόχος του προγράμματος σταθερότητας που πρόσφατα υπεβλήθη στην Ε.Ε. και καταργεί τον ψηφισμένο από τη Βουλή προϋπολογισμό είναι: «Η σταδιακή μείωση των ελλειμμάτων, με έμφαση στη δραστική μείωση των δαπανών και της κρατικής σπατάλης».
Φοροαπαλλαγές και μετά για την κάλυψη της τρύπας περιστολή των εξόδων και όχι αύξηση των φόρων. Μια συνεχιζόμενη καθοδική σπείρα φόρων και δαπανών πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα συρρίκνωσης του δημοσίου.

Όμως, αυτοί που εκπονούν αυτά τα σχέδια έχουν δύο βασικούς πονοκεφάλους. Ο πρώτος είναι ότι βρίσκονται ενώπιον της οικονομικής κρίσης και συνεπώς είναι πολύ πιθανόν, εάν επιμείνουν στην πεπατημένη, να τα ξαναβρούν σύντομα μπαστούνια.
Κυρίως, όμως, είναι το ότι πλέον έχουν να κάνουν με μια αριστερά που αποδεικνύει ότι μπορεί να τους χαλάει τον σχεδιασμό και να επιβάλλει λύσεις υπέρ των πολλών. Ας ρωτήσουν αυτούς που έκλειναν τις παραλίες, αυτούς που ήθελαν την αναθεώρηση του άρθρου 16, τον Κακλαμάνη, τον Βωβό και συντόμως πολλούς ακόμα.
Έχουν να κάνουν με μια αριστερά η οποία έχει πάθει μια ευγενή μετάλλαξη. Μια αριστερά που δεν απαντάται μόνο σε κύκλους διανοουμένων, αστικά κέντρα και τους ανθρώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου. Είναι μια αριστερά που ακουμπά νέους, επισφαλώς εργαζόμενους, που υπάρχει και στην επαρχία, που αναμετράται σε όλα τα ανοιχτά κοινωνικά μέτωπα, που έχει μάθει να οικοδομεί συμμαχίες και να νικά.

Είναι η αριστερά που ορισμένοι της την πέφτουν με μανία. Και αυτό γιατί ήλπιζαν ότι στο διηνεκές θα είναι μια παράταξη που όλοι την αγαπούν και λίγοι την παντρεύονται, όπως έλεγε ο αγαπημένος μου Λεωνίδας. Αυτή την παράταξη, όμως, την αγαπούν πολλοί, την παντρεύονται πολλοί και ακόμα περισσότεροι θέλουν να έρθουν στο γάμο της με τα νέα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα πόλης, τους επισφαλώς εργαζόμενους νέους, τους αγρότες, τους ανέργους και τη νέα διανόηση.

Είναι η παράταξη που αυτές τις μέρες, με μια διαδικασία πρωτόγνωρη και ανοιχτή στην κοινωνία, ολοκληρώνει τις προγραμματικές της επεξεργασίες. Μια παράταξη που φιλοδοξεί να αποτελέσει τον κορμό μιας ριζοσπαστικής πλειοψηφίας, που θα παραβιάσει το ελληνικό πρόγραμμα σταθερότητας και θα αγνοήσει το ευρωπαϊκό για να ενισχύσει τα χαμηλά εισοδήματα, τις δημόσιες επενδύσεις, τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Έτσι κι αλλιώς, έχουμε σταματήσει πολλά μικρά και μεσαία εγκλήματα. Η ώρα να σταματήσουμε και το ένα και μεγάλο της οικονομικής πολιτικής είναι πιο κοντά.

Του Νίκου ΠΑΠΠΑ στην σημερινή Αυγή