Οι φονικοί υπολογισμοί του Ισραήλ

Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη. Με βόμβες δεν νικιέται μια αντίσταση, αυτή ενός λαού που βρίσκεται εδώ και σαράντα χρόνια υπό κατοχή. Οι ισραηλινοί ηγέτες υποστηρίζονται πλήρως από την αμερικανική κυβέρνηση και από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με επικεφαλής τον Νικολά Σαρκοζί.

Χωρίς να το θέλει, το Ισραήλ απέδειξε ότι η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών βρίσκεται πράγματι στο επίκεντρο της προβληματικής στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Υπάρχει άλλη περιοχή στον κόσμο όπου, μέσα σε λίγες ώρες, περίπου 300 άτομα σκοτώνονται με αυτόν τον τρόπο; Το Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν συγκρίνονται με τίποτε. Κυρίως, υπάρχει μια χώρα του πλανήτη που μπορεί να επιτρέψει τέτοια σφαγή με την ακόμη πιο έμμεση υποστήριξη των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων; Γιατί, πώς;

Ποιος μπορεί να πιστέψει έστω και για μια στιγμή ότι οι ρουκέτες που έριχναν οι παλαιστινιακές οργανώσεις απειλούν ένα κράτος, το Ισραήλ, του οποίου ο στρατός συγκαταλέγεται μεταξύ των πέντε ισχυροτέρων του κόσμου; Κυρίως, ενώ οι ισραηλινές βόμβες έπεφταν βροχή αυτό το σαββατοκύριακο, εκτοξεύονταν κι άλλες ρουκέτες. Ιδού ο απολογισμός: ένας νεκρός Ισραηλινός και πάνω από 280 από παλαιστινιακής πλευράς.

Αυτή η αποχαλίνωση της βίας από την πλευρά του Τελ Αβίβ, οφείλεται σίγουρα στο γεγονός ότι η νίκη στις βουλευτικές εκλογές (που είναι προγραμματισμένες για τις 10 Φεβρουαρίου) θα καθοριστεί από τον φιλοπόλεμο χαρακτήρα των υποψηφίων. Το Λικούντ του Νετανιάχου σπρώχνει στην κατεύθυνση αυτή. Δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο προκειμένου η Τζίπι Λίβνι, υπουργός Εξωτερικών που ονειρεύεται να γίνει πρωθυπουργός και ο Εχούντ Μπάρακ, υπουργός Άμυνας, να δώσουν το "πράσινο φως" στα F16 και να δοκιμάσουν τις νέες μηχανές θανάτου. Η θλιβερή ισραηλινή κοινωνία επιδοκιμάζει και ανεβάζει τη Λίβνι στις δημοσκοπήσεις.

Οι εκλογές δεν εξηγούν τα πάντα. Ούτε και το πρόσχημα των ρουκετών. Υπάρχει ένα σχέδιο, μια πολιτική βούληση που συνδέονται με τους πυραύλους που πλήττουν τη Γάζα. Η πρώτη φάση είναι η απώθηση μια και καλή της δημιουργίας πραγματικού παλαιστινιακού κράτους, με την εμβάθυνση του γεωγραφικού και πολιτικού χάσματος μεταξύ της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, μεταξύ της Χαμάς και των συνιστωσών της ΟΑΠ, αρχής γενομένης με τη Φατάχ. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι όλες επιθέσεις λαμβάνουν χώρα την επαύριο μιας νέας εκεχειρίας 24 ωρών που κήρυξε η Χαμάς και ενώ όλοι γνωρίζουν ότι τα νέα πυρά κατά του Ισραήλ ήταν προϊόν διαφορετικών ομάδων, όπως της Ισλαμικής Τζιχάντ και των Ταξιαρχιών των Μαρτύρων του αλ Άκσα, που πρόσκεινται στη Φατάχ; Και η απορία αυξάνεται αν αναλογιστεί κανείς ότι η Χαμάς είναι ευαίσθητη ως προς τις αντιδράσεις του παλαιστινιακού λαού. Έτσι εξηγούνται και οι συχνές αλλαγές στάσης της, η παύση των επιθέσων αυτοκτονίας ή αποδοχή των εκεχειριών.

Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη. Με βόμβες δεν νικιέται μια αντίσταση, αυτή ενός λαού που βρίσκεται εδώ και σαράντα χρόνια υπό κατοχή. Οι ισραηλινοί ηγέτες υποστηρίζονται πλήρως από την αμερικανική κυβέρνηση και από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με επικεφαλής τον Νικολά Σαρκοζί. Απλά λόγω του ότι το Ισραήλ κατάφερε να κάνει αποδεκτή την απαραίτηση παρουσία του στο πλαίσιο της δυτικής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή, ως προπύργιο ενάντια σε μια υποτιθέμενη ισλαμιστική εισβολή.

Ελάχιστη σημασία έχει το πόσο χοντροκομμένο είναι το επιχείρημα, και κυρίως η ανάμειξη διαφορετικών πραγμάτων (όπως έγινε με το Ιράκ του Σαντάμ και την Αλ Κάιντα): επιτρέπει να γίνει πιστευτός ο κίνδυνος περί της ύπαρξης του Ισραήλ, να διευρυνθεί η άποψη περί εβραϊκού κράτους, να λησμονηθεί η κατοχή και να δικαιολογηθεί, εμμέσως η κατοχή πυρηνικών όπλων. Εξ ου και οι δηλώσεις των δυτικών υπουργείων Εξωτερικών που επιρρίπτουν την ευθύνη των δραματικών γεγονότων των τελευταίων ημερών στη Χαμάς και θέτουν σε ίδια μοίρα κατακτητές και κατεχόμενους, ενώ ζητούν εγκράτεια "και από τις δύο πλευρές".

Και έτσι το Ισραήλ θάβει κι άλλο το παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Οι διαδηλώσεις πολλαπλασιάζονται στη Δυτική Όχθη κατά της σφαγής που γίνεται στη Γάζα και κατά των απάνθρωπων συνθηκών ζωής που επιδεινώνονται καθημερινά κι άλλο. Μια δυσαρέσκεια που εκφράζεται κυρίως κατά του κατακτητή αλλά μπορεί να συμπαρασύρει και τον Μαχμούντ Αμπάς, τον πρόεδρο ακόμη της Παλαιστινιακής Αρχής, του οποίου οι δηλώσεις προκαλούν αμηχανία και ο οποίος μοιάζει όλο και πιο αποδυναμωμένος εντός των Παλαιστινίων αλλά και στη διεθνή σκηνή. (...)
από την Αυγή