Κουνήσου Μαχμούντ Αμπάς!

Ο λαός μας είναι γνωστής αντοχής και φανερώνει τον ηρωϊσμό του με τη συνέχιση της εκτόξευσης ρουκετών και με τους αγώνες του κατά των κατακτητικών δυνάμεων στη Γάζα. Αλλά στη Δυτική Όχθη δεν βρισκόμαστε στο ύψος των γεγονότων. Ενώ είμαστε ένας λαός, η αλληλεγγύη μας με τη Γάζα δεν ξεπέρασε το επίπεδο των άλλων χωρών του κόσμου. Σε ορισμένες χώρες, σημειώθηκαν μάλιστα και πιο μεγάλες διαδηλώσεις, με μεγαλύτερη διαφορετικότητα και πολυπληθέστερες από ό,τι στη Δυτική Όχθη.

Ορισμένοι το ερμηνεύουν αυτό λόγω της πολύ μεγάλης εγγύτητας μεταξύ του ισραηλινού κατακτητή και της Παλαιστινιακής Αρχής του Μαχμούντ Αμπάς, που ονομάζεται "Αρχή Ντέιτον" (πρόκειται για το σχέδιο του Αμερικανού στρατηγού Κιθ Ντέιτον με στόχο την αποδυνάμωση της Χαμάς) λόγω των λαθών και των αοριστιών της.

Είναι σίγουρα άδικο να την ονομάζουμε έτσι εφόσον καταδίκασε την ισραηλινή εισβολή και κάλεσε σε λαϊκές διαδηλώσεις. Αλλά περιόρισε επίσης τα λαϊκά κινήματα, επιβάλλοντάς τους προηγούμενη άδεια, περιορίζοντάς τα σε ορισμένα μέρη και εμποδίζοντάς τα να συγκρουστούν με τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, να ανεβάσουν τη σημαία της Χαμάς και να φωνάξουν κάποια συνθήματα. Συνέλαβε εκείνους που υπερέβησαν τις οδηγίες της και ξυλοκόπησε τους φοιτητές του πανεπιστημίου Μπιρ Ζάιτ, στη Χεβρώνα, στο στρατόπεδο Μπαλάτα, στη Ραμάλα και στην Τουλκαρέμ. Συνελήφθησαν δημοσιογράφοι, έσπασαν τις κάμερές τους και κατασχέθηκαν τα φιλμ τους, παραβιάζοντας την ελευθερία του Τύπου. Αυτή η Αρχή αντιπροσωπεύει ακόμη μια νόμιμη εξουσία που προέρχεται από τις κάλπες, αλλά βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της: πρέπει να αποφασίσει αν είναι με το λαό ή εναντίον του.

Θεώρησε ότι έπρεπε να εμποδιστεί η Δυτική Όχθη να επιστρέψει στην αταξία και την ανασφάλεια που συνόδευαν τη δεύτερη Ιντιφάντα (που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2000). Υποστήριξε ότι μια σύγκρουση μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων κατοχής θα προκαλούσε νεκρούς και τραυματίες, κάτι που θα τροφοδοτούσε έναν κύκλο βίας και επιδείνωση που θα κατέληγαν σε σφαγή παρόμοια με εκείνη της Γάζας. Θεώρησε ότι αυτό δεν μπορούσε να αποτελέσει νικηφόρα στρατηγική. Όλα αυτά μπορεί να ισχύουν αλλά πώς δικαιολογείται η απαγόρευση διαδήλωσης στις πόλεις όπου οι ισραηλινές δυνάμεις δεν είναι παρούσες;

Αυτή η στάση είναι επικίνδυνη γιατί είναι αντίθετη με τις πατριωτικές και δημοκρατικές απαιτήσεις. Απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις, στερούμαστε ενός από τα βασικά μέσα λαϊκής αντίστασης. Το να υποστηρίζουμε ότι πρέπει να αποφύγουμε τον θάνατο διαδηλωτών δεν είναι πειστικό. Η αντίσταση δεν είναι διακοπές πολυτελείας. Η κατοχή δεν είναι ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Η αντίσταση ζητά θυσίες, διαφορετικά δεν είναι αντίσταση. Η Αρχή δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι υφίσταται γιατί υπήρξε η πρώτη Ιντιφάντα (1987 - 1993, οι συμφωνίες του Όσλο, που δημιούργησαν την Παλαιστινιακή Αρχή, έβαλαν τέλος στην Ιντιφάντα) και γιατί κάποιος άρχισαν να πετά πέτρες προκειμένου αυτή να ξεκινήσει.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι δυνατόν να κάνουμε αντίσταση, ακόμη και ειρηνική, ενώ δεσμευόμαστε από συμφωνίες ασφαλείας και έχουμε εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα κοινό πρόγραμμα που συμβιβάζει ό,τι εποικοδομητικό υπάρχει στις διαπραγματεύσεις και ό,τι εποικοδομητικό υπάρχει στην αντίσταση. Όπως και νάναι τα πράγματα, καταλάβαμε με το πέρασμα του καιρού, ότι η ειρηνευτική διαδικασία περιλαμβάνει πολύ διαδικασία και καθόλου ειρήνη.

Το Ισραήλ τη χρησιμοποιεί για να καλύπτει τις επιθέσεις του, την αποικιοποίηση, την πολιορκία και τον κατακερματισμό των Εδαφών. Η Παλαιστινιακή Αρχή πρέπει να πει αν θεωρεί ότι όλος ο παλαιστινιακός λαός είναι στο στόχαστρο του πολέμου αυτού. Αν η απάντηση είναι θετική, οφείλει όχι μόνο να μιλήσει, αλλά και να πράξει αναλόγως. Διακυβεύονται ο πατριωτισμός και η νομιμότητα της Αρχής. Η τελευταία πρέπει να γνωρίζει αν μετέχει στην προστασία του παλαιστινιακού λαού ή αν περιορίζεται στην αναμονή του τέλους του πολέμου. Πρέπει, με όλες τις ομάδες της ΟΑΠ, να συστήσει ένα μέτωπο λαϊκής αντίστασης στη Δυτική Όχθη, να απελευθερώσει τους Παλαιστίνιους κρατούμενους (της Χαμάς), να διακόψει τις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, να βάλει τέλος στη συνεργασία για ζητήματα ασφαλείας και να τεθεί επικεφαλής όλων των πολιτικών κινημάτων, αραβικών και διεθνών, υπέρ της παύσης των εχθροπραξιών.

Ένας άλλος παράγοντας που έχει βαρύνουσα σημασία στην κατάσταση στη Δυτική Όχθη είναι η εξάντληση του πληθυσμού. Αυτός υποφέρει από φτώχεια, ανεργία και έλλειψη ελπίδας. Ο κατακτητής έχει κάνει τα πάντα για να εμβαθύνει τις διαιρέσεις μεταξύ Δυτικής όχθης και Γάζας. Επίσης, τα τραύματα της δεύτερης Ιντιφάντα δεν έχουν ακόμη κλείσει. Η Φατάχ, η βασική παλαιστινιακή οργάνωση, δεν έχει βρει ξανά την ενότητά της ούτε έχει καθορίσει τη στρατηγική της. Σε ό,τι την άλλη μεγάλη, τη Χαμάς, είναι υπό διωγμό τόσο από το Ισραήλ όσο και από την Αρχή.

Χάνι αλ Μάσρι, στην Αυγή