Σκέψεις υπό βροχίν...

Σκέψεις υπό βροχίν...

Του Γιάννη Μπουρνού*

*Ο Γιάννης Μπουρνούς είναι μέλος της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού. Ήταν υποψήφιος Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο Νομό Λέσβου στις Εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου.

Αναδημοσίευση από το ΕΜΠΡΟΣ

...Ο χειμώνας θα είναι καυτός, τόσο για την αντιδημοκρατικά κυβερνώσα «πλειοψηφία» του 41% και των 152 βουλευτών, όσο και για όσους, αντί να παίρνουν θέση για τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας, βαυκαλίζονται με πολιτικά κενές, γηπεδικού τύπου σκιαμαχίες για την εκλογή του νέου Προέδρου-Εκπορθητή της εξουσίας...

Πολλοί έγραψαν –ορθώς, κατά την ταπεινή μου άποψη- πως οι κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έβγαλαν την ελληνική κοινωνία από τη ντροπή της, από την ακινησία, την απάθεια και την ιδιώτευση απέναντι σ’ ένα καθεστώς που απαγόρευε, επιτηρούσε, συνελάμβανε, φυλάκιζε, βασάνιζε και εξόριζε –αλλά δεν κατάφερε ποτέ να εξοντώσει- την αντίθετη άποψη.
Κάτι παρόμοιο γράφτηκε και για το πανεκπαιδευτικό κίνημα, που τα τελευταία δύο χρόνια ξύπνησε την κοινωνία μας από το λήθαργο της «κοινωνικής ειρήνης» και της ανικανότητας αντίδρασης, μπροστά σε μια σειρά από νομοθετικές αλλαγές που τινάζουν στον αέρα εργατικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις, που κάποτε μας εξασφάλιζαν μια αξιοπρεπή ζωή. Η γενιά του Άρθρου 16, παρότι λοιδωρήθηκε και απαξιώθηκε από τους οπαδούς της «τάξης και της ασφάλειας», κατάφερε να προσφέρει μια μοναδική και υπερπολύτιμη υπηρεσία στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινωνία: Κατάφερε με την αλύγιστη και αγωνιστική στάση της να αποσοβήσει το ενεδεχόμενο οριστικής ποινικοποίησης, όχι απλώς ενός κινήματος, αλλά ολόκληρου του αξιακού κώδικα που γεννά και αναζοπυρώνει κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις ενάντια στις λεγόμενες «κυρίαρχες» πολιτικές, κάθε φορά που διαπιστώνεται πως αυτές οι πολιτικές προσβάλλουν στοιχειώδη δικαιώματα, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η «προίκα» που άφησε αυτό το κίνημα γίνεται ιδιαίτερα διακριτή το τελευταίο διάστημα:
- Κοινωνικές ομάδες δραστηριοποιούνται σε τοπικό και εθνικό επίπεδο για τη διάσωση του περιβάλλοντος και του δημόσιου χώρου.
- Τα εργατικά συνδικάτα δείχνουν να ξυπνούν από το γραφειοκρατικό τους λήθαργο και ήδη προετοιμάζουν τις αντιστάσεις τους έναντι της πιο απάνθρωπης αναδιάρθρωσης που έχει υποστεί ποτέ το ασφαλιστικό μας σύστημα (γιατί είναι απάνθρωπο να παίρνεις σύνταξη στα 70 και τα 75).
- Οι μαθητικές κοινότητες ξαναβγάινουν στο δρόμο! Κλείνουν τα σχολεία τους, ανοίγοντας τα, ταυτόχρονα, στην κριτική σκέψη, τη συζήτηση, την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα, αξίες που για πολλά χρόνια μετά την παγκόσμια ήττα της Αριστεράς παρέμεναν βαθιά χωμένες στο συρτάρι του «σύγχρονου τρόπου ζωής», του άκρατου αναταγωνισμού και της πιο ακραίας ιδιώτευσης.
- Οι φοιτητικοί σύλλογοι γεμίζουν τη φαρέτρα τους με νέο κόσμο από τους νεοεισελθόντες στα πανεπιστήμια, που αντιλαμβάνονται πως η αναγνώριση των «πτυχιών» των Κέντρων Ελευθέρων «Σπουδών» αποτελεί ταφόπλακα για το δημόσιο, δωρεάν και ακαδημαϊκό χαρακτήρα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Ο χειμώνας θα είναι καυτός, τόσο για την αντιδημοκρατικά κυβερνώσα «πλειοψηφία» του 41% και των 152 βουλευτών, όσο και για όσους, αντί να παίρνουν θέση για τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας, βαυκαλίζονται με πολιτικά κενές, γηπεδικού τύπου σκιαμαχίες για την εκλογή του νέου Προέδρου-Εκπορθητή της εξουσίας...
Ας μην εξαντλούμε τη διάθεσή μας για κοινωνική αλλαγή σε μια «αντισυμβατική» απάντηση σε ένα τηλεφωνικό γκάλοπ ή στο απογευματινό μούντζωμα των θιάσων των τηλεπαραθύρων. Έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τους ισχυρούς, αδύναμους. Έχουμε τη δύναμη να δείξουμε στο δρόμο και στους κοινωνικούς χώρους που ζούμε, σπουδάζουμε και εργαζόμαστε, ότι εμείς είμαστε η πλειοψηφία. Εμείς, που δεν ανεχόμαστε να παίζουν με την αξιοπρέπειά μας και να μετατρέπουν τη ζωή μας σε επιβίωση. Εμείς που δεν ανεχόμαστε να παρακολουθούν τις ζωές μας με μια εφιαλτική, γενικευμένη εφαρμογή της οργουελιανής κοινωνίας της επιτήρησης. Εμείς που δεν ανεχόμαστε κάποιοι τυχάρπαστοι ακροδεξιοί και «υπερπατριώτες» -της πολιτικής και όχι μόνο- να καπηλεύονται την επιθυμία μας για μια Ελλάδα αυτόνομη πολιτικά, παραγωγική, πρωταγωνίστρια στον πολιτισμό, τις επιστήμες και τους αγώνες για ειρήνη, στα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Εμείς, οι πολλοί και οι πολλές, που μάθαμε –επιτέλους- ότι μπορούμε και να νικάμε. Να μην το ξεχάσουμε, αλλά να το κάνουμε πράξη καθημερινά, τώρα που το δίκαιο της ανάγκης το επιβάλλει.