Η κρίση. Οι πολιτικές εξελίξεις. Η Αριστερά. Το κυβερνητικό ζήτημα

Η Αριστερά στην νέα εποχή προβάλλει ως η κύρια και πιο φερέγγυα δύναμη αντίστασης, αμφισβήτησης και ανατροπής του καπιταλισμού και προώθησης του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας

1.Οικονομική κρίση – Καθολική κρίση

α. Η οικονομική κρίση

-Η τεράστιων διαστάσεων και απροσδιόριστη σε διάρκεια και συνέπειες, παγκόσμια πλέον, οικονομική κρίση, διαμορφώνει ένα νέο ζοφερό τοπίο, διεθνώς και σε κάθε χώρα ξεχωριστά.
Παίρνει τη μορφή κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ και των άλλων μητροπόλεων του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό όμως αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Στην πραγματικότητα συνιστά γενικότερη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, και ιδιαίτερα του νεοφιλελευθερισμού, που αποτελεί τη σύγχρονη και πιο επιθετική εξέλιξη και εκδοχή του.
Ο νεοφιλελευθερισμός που κυριαρχεί τα τελευταία 30 χρόνια, αποδείχτηκε όχι μόνο κοινωνικά καταστροφικός, αλλά και εντελώς ανίκανος να λύσει κρίσιμα οικονομικά προβλήματα.
Ως φυσιολογικό αποτέλεσμα προκύπτουν τα αδιέξοδα που σωρεύτηκαν και ξεσπάνε σήμερα σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

-Οι κύριες αιτίες που οδήγησαν στη σημερινή κρίση, είναι τα βασικά στοιχεία του DNA και της λογικής με βάση την οποία οικοδομείται το καπιταλιστικό σύστημα γενικά και στη σημερινή επιθετική νεοφιλελεύθερη εκδοχή του ιδιαίτερα:
Η κυρίαρχη φιλοσοφία του συστήματος: «Τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο και το περιβάλλον»
Η πλήρης απελευθέρωση των αγορών. Αποτελεί μύθο, που καλλιεργείται συνειδητά από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, ότι η αγορά αυτορυθμίζεται.
Το πλήρως απελευθερωμένο από οποιονδήποτε κρατικό ή διακρατικό έλεγχο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και η αυτονόμησή του από την παραγωγή.
Ο άκρατος ανταγωνισμός και η αχαλίνωτη κερδοσκοπία.

-Επαληθεύονται με δραματικό τρόπο τα λόγια του Μαρξ:
«Με το ανάλογο κέρδος το κεφάλαιο γίνεται τολμηρό. 10% και πάει παντού• 20% και ζωηρεύει• 50% και γίνεται παράτολμο• 100% και καταπατά κάθε ανθρώπινο νόμο• 300% και δεν υπάρχει έγκλημα που δεν το αποτολμά, ακόμη και υπό την απειλή της αγχόνης.» (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόμος A)

-Είναι η ίδια λογική , της μεγιστοποίησης με κάθε μέσο των κερδών του κεφαλαίου, που οδηγεί στην κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, στα σκληρά μέτρα λιτότητας, στην συνεχώς κλιμακούμενη ακρίβεια στην απαξίωση της εργασίας, στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, στην ανεργία, ιδιαίτερα των γυναικών και των νέων, στη συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων στις πόλεις, των αγροτών, των συνταξιούχων κ.λπ.

-Είναι η ίδια λογική που οδηγεί στη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων, στην παράδοση του δημόσιου πλούτου και των κοινωνικών αγαθών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Είναι η ίδια λογική που οδηγεί σε παράτολμες επενδύσεις που υπόσχονται πολύ μεγάλα κέρδη και σε σχηματισμό «πυραμίδων». Σε ένα ασταθές σύστημα που ακροβατεί και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πέσει στο χάος.

-Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα .Η χρηματοπιστωτική κρίση θα περάσει
–αυτό γίνεται ήδη– και στην πραγματική οικονομία και οι συνέπειες σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής θα είναι οδυνηρές. Ιδιαίτερα για τον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα που, για μια ακόμα φορά, θα κληθούν να πληρώσουν το «μάρμαρο». Οι οικονομίες οδηγούνται σε ύφεση, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες.

β. Βαθιά και πολύπλευρη κρίση του συστήματος

-Η κρίση δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτική και οικονομική. Είναι γενικευμένη, καθολική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και του ιμπεριαλισμού.

-Είναι ταυτόχρονα:
Κρίση αξιών και θεσμών.
Κρίση περιβαλλοντική.
Κρίση στρατηγικής και ηγεμονίας των δυνάμεων του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.(αποτυχία στρατιωτικών επεμβάσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, απόρριψη Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης Λισαβόνας στην Ε.Ε., οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, τα γεγονότα στον Καύκασο,κλπ)
Κρίση ανακατάταξης δυνάμεων στον κόσμο.( Ποια εξέλιξη θα έχει η αποδυνάμωση του ηγετικού ρόλου και της ηγεμονίας των ΗΠΑ; )

2. Το σύστημα αναζητάει διέξοδο. Οι επιπτώσεις

α. Οι κυβερνήσεις αναζητούν λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος και της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης στρατηγικής

Κεντρικό στοιχείο αυτής της επιλογής είναι η κοινωνικοποίηση των ζημιών. Τα τεράστια κέρδη πήγαν στις τσέπες ιδιωτών. Τις ζημιές θα τις πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα. Αυτή είναι η λογική του συστήματος.
Είναι όμως βέβαιο ότι η δαπάνη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για τη σωτηρία των τραπεζών που κινδυνεύουν, δεν επαρκεί για να αποσοβηθεί η κρίση, εφόσον αυτή επεκτείνεται και στην «πραγματική» οικονομία, και εφόσον δεν εφαρμόζεται αναπτυξιακή πολιτική και δεν παίρνονται μέτρα για τη στήριξη της λαϊκής κατανάλωσης και τη συγκράτηση των επιτοκίων.
Τα επιχειρήματα ότι αυτά θα είχαν αποφευχθεί, «εάν δεν είχε επικρατήσει ο νεοφιλελευθερισμός» ή ότι «η κρίση δίνει την ευκαιρία να ελέγξουμε το χρηματιστικό κεφάλαιο», που προβάλλονται από σοσιαλδημοκρατικής πλευράς, είναι υποκριτικά, γιατί την πολιτική της αποχαλίνωσης την εφάρμοσαν και οι σοσιαλδημοκράτες. Κυρίως όμως δεν ευσταθεί, αυτή η λογική γιατί η γενική τάση του καπιταλισμού είναι η αναρχία και η αποχαλίνωση, αρκεί το κεφάλαιο να προσδοκά και να αποκομίζει κέρδη.

β. Οι επιπτώσεις

Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ανέτρεψε τον μύθο της δεσμευτικότητας των κανόνων της Ε.Ε. για τον ελεύθερο ανταγωνισμό, την απαγόρευση των επιδοτήσεων κ.λπ. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και όλη η φιλοσοφία πάνω στην οποία στηρίχθηκε μέχρι σήμερα η οικοδόμηση της Ε.Ε., με βάση τη νεοφιλελεύθερη λογική των κυρίαρχων δυνάμεων δέχονται ισχυρά πλήγματα.
Η κρίση, όπως κάθε κρίση, είναι ταυτόχρονα μια διαδικασία αναδιανομής και ανακατατάξεων. Τα τεράστια ποσά που δαπανώνται για να σωθούν πιστωτικά ιδρύματα, είναι ποσά που θα αφαιρεθούν από τις κοινωνικές δαπάνες.
Το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα φαίνεται ότι δεν έχει εκτεθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό σε ριψοκίνδυνες επενδύσεις. Επίσης, δεν φαίνεται να έχει σημαντικές απαιτήσεις από τράπεζες του εξωτερικού που κλυδωνίζονται. Ο κίνδυνος για ύφεση στην ελληνική οικονομία προέρχεται κυρίως από την τάση για αύξηση των επιτοκίων που θα φέρει πολλούς δανειολήπτες, ιδιώτες και επιχειρήσεις σε δυσκολία με αποτέλεσμα τη μείωση της ζήτησης. Στις συνθήκες όμως της παγκοσμιοποίησης το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα χρηματιστήρια και οι οικονομίες γενικότερα, λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό ως συγκοινωνούντα δοχεία. Για αυτό και η κρίση παίρνει παγκόσμιο χαρακτήρα.
Σοβαρές θα είναι οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στις γεωπολιτικές εξελίξεις και στο ενεργειακό πρόβλημα.

3. Η επικαιρότητα του σοσιαλισμού

Σήμερα που κλονίζεται το καπιταλιστικό σύστημα και συνειδητοποιείται ευρύτερα και σε μεγαλύτερο βαθμό ο απάνθρωπος χαρακτήρας του, το ζήτημα του σοσιαλισμού, ως εναλλακτική λύση, τίθεται με πιο επιτακτικό τρόπο και αποκτά μεγαλύτερη επικαιρότητα.
Εμείς μιλάμε για έναν σοσιαλισμό με επαναπροσδιορισμό: αξιών, ζητημάτων ιδιοκτησίας, εξουσίας, δομών, διεύθυνσης και λειτουργίας της κοινωνίας, σχέσεων, μεταξύ των ανθρώπων, σχέσεων ανθρώπου - φύσης.

-Για ένα σοσιαλισμό με ανελαστικά χαρακτηριστικά τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα λήψης και ελέγχου των αποφάσεων.

-Ο σοσιαλισμός με αυτές τις αξίες και αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι η δική μας απάντηση στον καπιταλισμό, σε όλες του τις εκδοχές, και στα αδιέξοδα που αυτός παράγει.

4. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα

α. Χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου

Η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερες και περισσότερες δόσεις νεοφιλελευθερισμού, που αποτελούν, μέχρι σήμερα, βασικά στοιχεία της πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ. Στοιχεία που αποτυπώνονται με τον πιο αυθεντικό τρόπο στο προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2009,που κατέθεσε η κυβέρνηση.
Λόγω της αντίθεσης των λαϊκών στρωμάτων στην κυβερνητική πολιτική και της σημαντικής της πολιτικής φθοράς, η κυβέρνηση, διατηρώντας τον πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, αναζητάει τώρα μέτρα που θα αλλάξουν το δυσμενές γι’ αυτήν κλίμα μέσα στην κοινωνία. Μέτρα «ασπιρίνες», που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση.

β. Ο δικομματισμός σε πορεία αποδόμησης

Οι βασικοί πυλώνες του δικομματικού συστήματος -αυτοδυναμία και εναλλαγή- έχουν υποστεί σοβαρές φθορές και ρωγμές. Πολύ μικρότερα ποσοστά πολιτών εμπιστεύονται πλέον τους δύο εταίρους του δικομματισμού τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

γ. Σε αναζήτηση λύσεων

Το σύστημα αναζητάει λύσεις που θα έχουν τις μικρότερες δυνατές απώλειες για τα συμφέροντά του. Πάντα μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος και χωρίς να εγκαταλείπονται τα βασικά στοιχεία της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και ο πυρήνας της λογικής του δικομματικού συστήματος.
Μερικές από τις εναλλακτικές λύσεις που διερευνώνται, εάν τελικά σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις δεν υπάρξει αυτοδυναμία για κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας.

Κυβέρνηση ευρέως πολιτικού φάσματος. Που θα επιδιωχθεί να συμπεριλάβει και δυνάμεις ή έστω προσωπικότητες από το χώρο της Αριστεράς. Με επίκληση πλέον και την ανάγκη αντιμετώπισης της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Κυβέρνηση των δύο κομμάτων εξουσίας. Της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Διασπάσεις κομμάτων, ή και δημιουργία νέων κομμάτων, προκειμένου να προκύψουν δυνατότητες νέων συνθέσεων στο κυβερνητικό επίπεδο.
Κεντροαριστερά και κεντροδεξιά ή δεξιά-ακροδεξιά σενάρια. Με σαφείς οριοθετήσεις στο κυβερνητικό πρόγραμμα ως προς τις επιλογές, που θα είναι μη διαπραγματεύσιμες για το μοντέλο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και για κρίσιμα ζητήματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής.

5.Τα βασικά στοιχεία της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ.

Ακρίβεια. Σε συνεχή κλιμάκωση.
Καθήλωση μισθών και συντάξεων.
Που σημαίνει μείωση του εισοδήματος και της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Επισφαλής και ανασφάλιστη εργασία.
Ραγδαία υποβάθμιση του συστήματος της δημόσιας, κοινωνικής ασφάλισης.
Ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων.
Αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων.
Ανεργία.
Ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου. (Ενέργεια, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, τράπεζες, παιδεία, υγεία, περιβάλλον. κλπ)
Εγκατάλειψη – κατάρρευση αγροτικής οικονομίας.
Απαξίωση θεσμών.
Κλιμάκωση αυταρχισμού – καταστολής.
Σύμπλευση με τις κεντρικές οικονομικές επιλογές του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. Πλήρης ενσωμάτωση στην επιθετική ανασυγκρότηση και συμμετοχή στις επιθετικές ενέργειες του ΝΑΤΟ, στο νέο ρόλο του ως παγκόσμιου χωροφύλακα. Ευθυγράμμιση της εξωτερικής μας πολιτικής με τις επιλογές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Αυταρχικό και αντιδημοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης και εξουσίας.(Πελατειακό κράτος, διαπλοκή, σκάνδαλα, διαφθορά κλπ)

6. Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση επί πολλά χρόνια, υπηρέτησε τη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού και ως αξιωματική αντιπολίτευση, στα κεντρικά ζητήματα, δεν παίρνει αποστάσεις από αυτή τη στρατηγική, στην οικονομία, από τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, από την πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα του ΝΑΤΟ και από τις βασικές κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ψήφισε στη Βουλή και στην Ευρωβουλή τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας, (για να «διαφοροποιηθεί» από την ΝΔ, ζήτησε Δημοψήφισμα για να εγκριθεί η Συνθήκη όχι μόνο από το Κοινοβούλιο, αλλά και από τον Ελληνικό λαό) και ψήφισε όλα τα νομοσχέδια και τις ρυθμίσεις που ενισχύουν τη σύνδεση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ και τον επιθετικό του ρόλο στη νέα εποχή.

7. Η Αριστερά δύναμη αντίστασης, αμφισβήτησης και ανατροπής του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου και του δικομματισμού.

Η Αριστερά στην νέα εποχή προβάλλει ως η κύρια και πιο φερέγγυα δύναμη αντίστασης, αμφισβήτησης και ανατροπής του καπιταλισμού και προώθησης του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας:
Με συνολικό εναλλακτικό πρόγραμμα.
Με όπλο τους κοινωνικούς αγώνες.
Σε δημιουργική σχέση με τους στόχους και την πάλη των κοινωνικών κινημάτων.
Mε στρατηγικό στόχο τη δημιουργία μιας κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής, νέων συσχετισμών, και τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, που θα εκφραστεί σε όλα τα επίπεδα.

8. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστής στην προώθηση αυτών των στόχων.

Βασικές προϋποθέσεις για να πετύχει σε αυτήν του την προσπάθεια είναι:
Η έγκαιρη επεξεργασία του εναλλακτικού προγράμματος. Με τις αναγκαίες σαφείς οριοθετήσεις του. Απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, το δικομματισμό και τα κεντροαριστερά κυβερνητικά σενάρια.
Η ενίσχυση της σχέσης του με την κοινωνία και τα προβλήματά της.(«κοινωνική γείωση»).
Η ενίσχυση της κινηματικής του φυσιογνωμίας και της σχέσης του με τα πολύμορφα κοινωνικά κινήματα.
Η διεύρυνση του ενωτικού του χαρακτήρα και με άλλες ενταγμένες και ανένταχτες δυνάμεις.
Η διαρκής απεύθυνσή του για κοινή δράση σε ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως τις δυνάμεις της Αριστεράς της ριζοσπαστικής οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων.
Η συγκρότηση των δυνάμεών του σε τοπική και κλαδική βάση.
Η καταπολέμηση του συγκεντρωτισμού και της γραφειοκρατίας, η αποκέντρωση και η ανάπτυξη της συλλογικότητας στη δουλειά και στη δράση.

9. Το κυβερνητικό ζήτημα

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει το κυβερνητικό ζήτημα με τις ακόλουθες επισημάνσεις και οριοθετήσεις:

α. Υπόθεση προοπτικής η εξουσία των δυνάμεων της νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και όραμα το σοσιαλισμό.

β. Προώθηση στην καθημερινή κοινωνική παρέμβαση του εναλλακτικού προγράμματος και επιδίωξη κοινής δράσης του ευρύτερου δυνατού φάσματος κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Με τη διαδικασία των διαδοχικών προσεγγίσεων και των ομόκεντρων κύκλων.

γ. Διαμόρφωση, μέσα από αυτή τη διαδικασία, των νέων αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών.

δ. Το διεθνές και ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό τοπίο, οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι δυνατότητες σύγκλισης, με βάση τα σημερινά δεδομένα: To πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική του στη μακρόχρονη θητεία του στη διακυβέρνηση της χώρας και οι σημερινές επιλογές του ως αξιωματική αντιπολίτευση, σε κεντρικά ζητήματα, δεν επιτρέπουν σήμερα το σχηματισμό κυβέρνησης που θα υπηρετήσει τους βασικούς στόχους μιας εναλλακτικής πολιτικής. Πρόσθετες δυσκολίες δημιουργεί για την Αριστερά η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, που επιμένει στην άρνησή του ακόμα και για κοινή δράση με το ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Mε βάση αυτά τα δεδομένα:

Η Αριστερά δεν θα πρέπει να ακυρώσει τη δυναμική που έχει αναπτύξει, με τη συμμετοχή της σε μια συμμαχική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, που δεν θα απαντάει στα βασικά προβλήματα των εργαζομένων και της πλειοψηφίας του λαού.

Ούτε να ενοχοποιηθεί για τυχόν ακυβερνησία σε ένα μεταβατικό διάστημα, επειδή δεν συμπράξει σε συμμαχική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ.

Η Αριστερά δεν θα πρέπει να προσχωρήσει στη λογική μιας καλύτερης – ηπιότερης
διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Θα πρέπει να απορρίψει οποιαδήποτε εκδοχή κεντροαριστερών κυβερνήσεων Όλες οι σχετικές εμπειρίες ήταν αρνητικές και οδήγησαν σε ήττα της Αριστεράς ,που αναγκάστηκε να ενδώσει στους καταναγκασμούς της καπιταλιστικής διαχείρισης: αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος του κεφαλαίου, εργασιακές σχέσεις, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, ενίσχυση ΝΑΤΟ κ.λπ. Η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι πλούσια και διδακτική.

Αγώνας από θέσεις αριστερής κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης, είναι ο δρόμος της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα. Με συνεχή φροντίδα για αλλαγή των συσχετισμών στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Εάν ακολουθήσουμε σταθερά και με συνέπεια αυτό το δρόμο, μπορούμε να έχουμε σημαντικές νίκες στην επόμενη περίοδο. Το πρόσφατο παρελθόν το αποδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο.

Στοιχεία και κατευθύνσεις ενός αριστερού εναλλακτικού προγράμματος

Ο ΣΥΡΙΖΑ επεξεργάζεται ήδη ένα συνολικό πρόγραμμα με κατευθύνσεις και θέσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και η χώρα στα κεντρικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Τα κυριότερα από τα σημεία αυτού του προγράμματος, θα περιληφθούν σε ένα κείμενο άμεσων προγραμματικών στόχων.

Το κείμενο αυτό θα το απευθύνουμε σε ολόκληρη την κοινωνία και σε όλες ανεξαιρέτως τις δυνάμεις της Αριστεράς. Ιδιαίτερα θα πρέπει να γίνει όπλο και εργαλείο για τη δουλειά μας και τη σχέση μας με τα κινήματα, με τον κόσμο και τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Εισήγηση του Γ. Μπανιά στην ανοιχτή Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ για την συγκυρία όπως επεξεργάστηκε και εγκρίθηκε