To παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μοιάζει με το Matrix

Τι ακριβώς είναι αυτό το Α.Ε.Π. πολύ δύσκολα μπορεί να το καταλάβει κανείς. Μέρος του Α.Ε.Π. της Ινδονησίας, παραδείγματος χάριν, αποτελεί το εξαγόμενο πετρέλαιο, αλλά και τα χρήματα που ξοδεύονται για να εξαχθεί. Στο απλό οικονομικό μοντέλο, που διατύπωσε ένας ιταλός μοναχός, ο Pacioli, αιώνες πριν εμφανιστεί το Matrix, το δεύτερο νούμερο έπρεπε να αφαιρεθεί από το πρώτο, κι αυτό θα ήταν το λογικό για όποιον διαθέτει έστω και στοιχειώδη νοημοσύνη. Κι όμως, όχι! Οι ιερείς των τελετουργιών του Α.Ε.Π. το προσθέτουν.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μοιάζει με το Matrix. Υπάρχει κάπου κρυμμένος ένας μηχανισμός, μια matrix (μήτρα) που γεννάει ένα κόσμο ανεστραμμένο, «όπου οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων γίνονται σχέσεις μεταξύ πραγμάτων». Από τη στιγμή που αυτός ο μηχανισμός ξεκίνησε, είναι αδύνατο να γυρίσουμε πίσω.

Ή, μάλλον, πίσω μπορούμε να γυρίσουμε μόνο με ιστορικο-μαντικές λειτουργίες, αλλά -και σε αυτή την περίπτωση- δε θα μπορέσουμε ποτέ να ανακαλύψουμε την «πραγματικότητα». Χάθηκε οριστικά στην πρώτη εξίσωση της μαθηματικής μήτρας. Μόνο να επινοήσουμε ιστορίες μπορούμε. Τίποτα σχεδόν δε ξέρουμε για την Τροία, πολλά ξέρουμε για την «Ιλιάδα».

Αν το δει κανείς στη στοιχειώδη του μορφή, το matrix μοιάζει με το οικονομικό μοντέλο γενικής ισορροπίας του Warlas. Σε ένα τέλειο ανταγωνισμό, τέλεια προϊόντα συνιστούν τέλειες αγορές κι έτσι οι τιμές ελαχιστοποιούνται και οικοδομείται αυτή η ισορροπία, η γενική ισορροπία. Ο Leontiev προσπάθησε να μετατρέψει αυτές τις θαυμαστές εξισώσεις σε ένα σχέδιο. Σκέφτηκε δηλαδή ότι ένα σχέδιο θα μπορούσε να αναπαράγει την ισορροπία, με την ίδια αποτελεσματικότητα, αλλά αυτή τη φορά συνειδητά, στηριζόμενο στη σκέψη και όχι τους μηχανισμούς της αγοράς. Ήταν μια καταστροφή.

Μια καταστροφή λογική, που κατέληξε και σε οικονομικο-πολιτική καταστροφή σκέψη είναι πολύ πιο αργή και πολύ πιο διαψεύσιμη από ένα μηχανισμό. Η διόρθωση των λαθών της είναι επίσης πιο αργή. Και απαιτεί βία φανερή, συνειδητή, ενώ η βία της αγοράς φαντάζει φυσική μοίρα και συνεπώς αθώα. Η ιστορία σοβιετικού «σοσιαλισμού» εμπεριέχεται όλη σε αυτό το «προμηθεικό» λάθος. Και τις συνέπειες τις πληρώνουμε ακόμα.

Στο μεταξύ, το Matrix συνέχιζε να λειτουργεί. Οι εξισώσεις γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκες. Οι ειδικοί του μηχανισμού/ μήτρας (οι οικονομολόγοι) δεν καταλάβαιναν πια το νόημά τους. Παπαγάλιζαν, σαν κομμένες κεφαλές, ξύλινες φράσεις της οικονομικής θεωρίας τους: «ελεύθερη αγορά...ιδιωτικοποιήσεις...μάχη κατά του πληθωρισμού...περιορισμός των μη παραγωγικών δημόσιων δαπανών...ελαστικότητα...αισιοδοξία...συγκυρία...απαισιοδοξία...δείκτες...συνολική δημόσια δαπάνη...ανελαστική ζήτηση...bad loans.soft loans.bonds.equity highyield bonds.junk bonds.derivatives.emerging markets.πληροφορικές ασυμμετρίες...moral hazard.deregulation.τεχνολογικός εκσυγχρονισμός...του προϊόντος...της διαδικασίας...αντιπληθωρισμός ύφεση αντιπληθωρισμός...»

Η εικόνα τους ήταν θλιβερή. Πολλοί το καταλάβαιναν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αντικρούσει τη μοναδική σκέψη, γιατί ήταν ακριβώς μοναδική... Και κανείς δε μπορούσε να βγάλει το Matrix από τη πρίζα, χωρίς να εξαφανίσει τον κόσμο, αυτόν τον κόσμο, γιατί άλλοι κόσμοι δεν υπήρχαν πια. Το ωραίο είναι ότι η μήτρα, το Matrix, συνέχιζε να παράγει πλούτο. Έθνη αναπτύσσονταν με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Σε πολλές χώρες, νικήθηκαν σοβαρές αρρώστιες, επιμηκύνθηκε η ζωή., λύθηκε το πρόβλημα της πείνας. Το ένα τέταρτο περίπου του κόσμου απέκτησε πρόβλημα παχυσαρκίας. Τα τρία τέταρτα είχαν ακόμα το πρόβλημα της πείνας, αλλά δεν μπορούσες να ρίξεις το πρόβλημα στο Matrix.

Ανάμεσα όμως στις εκατοντάδες εκατομμύρια εξισώσεις της μήτρας, υπάρχει και μια ιδιαίτερα επικίνδυνη. Το κωδικό της όνομα είναι «warfare». Δείχνει την επίδραση που έχουν οι στρατιωτικές δαπάνες ως πολλαπλασιαστές του Α.Ε.Π., του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, υπό ορισμένες συνθήκες. Η θεωρία του «πολλαπλασιαστή» ανήκει σε ένα διεφθαρμένο εγγλέζο, γεννημένο το 19ο αιώνα, με παράξενες φιλίες, παθιασμένο με τις υπερβολικά αρρενωπές δεσποινίδες του Μπλούμσμπερι. Κερδοσκόπος του χρηματιστηρίου, συχνά με μεγάλη τύχη, ανακάτευε τους λογαριασμούς των άλλων με τους προσωπικούς του, με μια εκπληκτική απατεωνίστικη ικανότητα, που αποτελούσε και τη πεμπτουσία της ιδιοφυΐας του.

Κατάφερε να πείσει τον κόσμο ότι η οικονομία ξαναπήρε μπροστά μετά τη Μεγάλη Κρίση, χάρη στις Θεωρίες του, παραβλέποντας ως ασήμαντο το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την επίδραση της «δημιουργικής καταστροφής» που είχε.

Τι ακριβώς είναι αυτό το Α.Ε.Π. πολύ δύσκολα μπορεί να το καταλάβει κανείς. Μέρος του Α.Ε.Π. της Ινδονησίας, παραδείγματος χάριν, αποτελεί το εξαγόμενο πετρέλαιο, αλλά και τα χρήματα που ξοδεύονται για να εξαχθεί. Στο απλό οικονομικό μοντέλο, που διατύπωσε ένας ιταλός μοναχός, ο Pacioli, αιώνες πριν εμφανιστεί το Matrix, το δεύτερο νούμερο έπρεπε να αφαιρεθεί από το πρώτο, κι αυτό θα ήταν το λογικό για όποιον διαθέτει έστω και στοιχειώδη νοημοσύνη. Κι όμως, όχι! Οι ιερείς των τελετουργιών του Α.Ε.Π. το προσθέτουν. Μετά υπολογίζουν αυξήσεις και μειώσεις, χρόνο με το χρόνο, και το αποτέλεσμα αυτού του, συχνά τελείως τυχαίου, υπολογισμού μετράει τον πλούτο των κρατών και καθορίζει αυτό που πρέπει να κάνουν για να σεβαστούν τη «μοναδική σκέψη», της οποίας τη σωστή ερμηνεία κατέχουν απολύτως μόνο οι επίσκοποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Α, ναι! Να μην το ξεχάσω: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν κι αυτό μια ιδέα του απατεώνα εγγλέζου που λέγαμε, του περίφημου λόρδου Κέινς.

Με λίγα λόγια, η εξίσωση του «warfare» λεει ότι ένα δολάριο (τι σημαίνει ακριβώς το δολάριο είναι και αυτό ένα ανοικτό ζήτημα μετά το Breton Woods, το 1973) αν επενδυθεί σε όπλα αυξάνεται κατά 2,5 δολάρια περίπου. Το «warfare» λειτούργησε αρκετές φορές: στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Κόσοβο. Το «warfare» λειτούργησε ακόμη κι αν ο πόλεμος δε γινόταν, όπως αποδείχθηκε με τον «πόλεμο των άστρων», την εποχή που το πιο υψηλό αξίωμα της Αυτοκρατορίας κατείχε ένας ηθοποιός τρίτης κατηγορίας. Γιατί να μη λειτουργούσε και μια ακόμα φορά;

Έτσι γεννήθηκε ο 1ος Ισλαμικός Πόλεμος. Δικαιολογήθηκε με μια λεπτή, παλιά στρατηγική, που έχει τελειοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Η επιλογή του εχθρού γίνεται προσεκτικά. Επιλέγεται συνήθως κάποιος πράκτορας, πρώην μισθοδοτούμενος, της Αυτοκρατορίας: Νοριέγα, Σαντάμ, Μιλόσεβιτς, Οσάμα Μπιν Λάντεν. Απίστευτοι τύποι που, αν κάποιος εξετάσει προσεκτικά την περιουσία τους και τις σχέσεις τους, θα ανακαλύψει δεσμούς παράξενους και ανησυχητικούς. Ομάδες «ειδικών επί της γεωπολιτικής», ιερατικό λειτούργημα που αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία στην Αυτοκρατορία, σχεδιάζουν αρχικά στρατηγικές και χάρτες για το προς τα που πρέπει να κατευθυνθεί ο πόλεμος. Κατόπιν, μιντιολόγοι και δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν τους εχθρούς. Τρομοκράτες.

Ο στρατός μοιάζει όλο και περισσότερο με αστυνομία. Και η αστυνομία με στρατό. Κι αν ένας κακορίζικος δημοσιογράφος πρόεδρος, που καλλιεργούσε και καταβρόχθιζε συνέχεια φιστίκια, είχε θέσει εκτός νόμου τις «covert operations», τις πολύ «dirty» «covert operations», αυτό αποδείχθηκε τελικά καλό. Δημιουργήθηκε «ιδιωτικός τομέας» Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, κι αναπτύχθηκε ένα δίκτυο εταιριών που παρέχει συμβουλές και υπηρεσίες, ένα δίκτυο εταιριών ειδικευμένων στις πιο βρώμικες επιχειρήσεις. Αφού το «warfare» λειτούργησε τόσες φορές, θα λειτουργούσε και τώρα. Άλλωστε, από κάποιο καταραμένο δομικό λάθος, οι Δίδυμοι Πύργοι πλάκωσαν ένα σωρό ανθρώπους. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Και, υπό το κράτος της συγκίνησης, δε σκέφτεσαι πολύ.

Έτσι, ο Μπους ο 2ος μπορεί να καταφέρει αυτό που ο Μπους ο 1ος δεν κατάφερε: Να κάνει πόλεμο και ίσως να βγει από την οικονομική κρίση, λίγο πριν τις εκλογές για τη δεύτερη αυτοκρατορική θητεία. Τον Μπους τον 1ο τον πρόδωσε ο χρόνος, κι έτσι τα ευεργετικά οικονομικά αποτελέσματα του Πολέμου στον Κόλπο τα καρπώθηκε ένας αυτοκράτορας δημοκρατικός και ερωτομανής. Κι αυτή τη φορά, όλα θα λειτουργούσαν. Ο κόσμος του Matrix θα εξακολουθούσε να υπάρχει και να ευημερεί.

Αλλά μέσα στο Matrix υπάρχει ένα «ελάττωμα». Κανείς από τους οικονομολόγους- επισκόπους της Μοναδικής Σκέψης δεν φαίνεται να έχει καταλάβει τη φύση του, αν και πρόκειται για απλούστατα, τα πιο απλά μαθηματικά. Μεταφρασμένα σε γλώσσα που καταλαβαίνουν ακόμα και οι πιο ταπεινοί πληβείοι, τα μαθηματικά αυτά λένε πως, αν αυξάνεται η παραγωγικότητα χάρη στη χρήση νέων τεχνολογιών και στη νέα οργάνωση της εργασίας, ενώ δεν αυξάνεται ταυτόχρονα η συνολική ζήτηση, οι τιμές πέφτουν ραγδαία. Πρόκειται για πολύ παλιά ατέλεια του Matrix, που φανερώθηκε στη δεκαετία του 30, αλλά μετά κάπως κρύφτηκε. Λέγεται Αντιπληθωρισμός, το ακριβώς αντίθετο του «μεγάλου εχθρού» των επισκόπων οικονομολόγων, που λέγεται Πληθωρισμός.

Η πρώτη χώρα όπου εξαπλώθηκε αυτή η επιδημία ήταν η Ιαπωνία. Εκεί η παραγωγικότητα αυξανόταν πολύ και για πολλά χρόνια. Στην αρχή, η Αυτοκρατορία την υποχρέωσε να ανατιμήσει το νόμισμά της, ώστε να σταματήσει να εξάγει. Μετά κατέρρευσε ένας δείκτης που τον λένε Nikkei και στον οποίο αποδίδουν μεγάλη σημασία, μετά έσκασε η φούσκα των ακινήτων και τέλος οι τράπεζες έφτασαν στα πρόθυρα της πτώχευσης.

Κι όμως, οι Ιάπωνες δοκίμασαν όλες τις συνταγές των μάγων οικονομολόγων. Πρώτα, κατέβασαν στο μηδέν τα επιτόκια. Μετά χρέωσαν το κράτος. Τελευταία, άρχισαν να τυπώνουν και νόμισμα. Τίποτα. Οι τιμές εξακολουθούσαν να πέφτουν, και συνεπώς συνέφερε να κρατάει κανείς ρευστό, ακόμα και με μηδενικά επιτόκια, παρά να επενδύει ή να καταναλώνει. Με το ίδιο ποσό, αύριο μπορείς να αγοράσεις περισσότερα αγαθά απ ότι σήμερα. Παγίδα ρευστότητας, που τον κίνδυνό της είχε καταλάβει κι εκείνος ο διεφθαρμένος εγγλέζος.

Η Αυτοκρατορία σκεφτόταν ότι αυτό μπορούσε να συμβεί μόνο στην Ιαπωνία, χώρα που είχε να κάνει πόλεμο από τότε που δύο πυρηνικές βόμβες έπεσαν στο έδαφός της, καίγοντας χιλιάδες ανθρώπους και σκοτώνοντας άλλες δεκάδες χιλιάδες με τη ραδιενέργεια.

Ψάχνοντας τους πίνακες, που το Matrix παράγει σωρηδόν, συχνά αλλάζοντας τα νούμερα για να φανεί πιο καλό (ακόμα και τα Matrix έχουν προβληματάκια με το εγώ τους), βρήκα και ορισμένους αποκαλυπτικούς: Στον πίνακα που δείχνει τον αντιπληθωρισμό στην Ιαπωνία, οι τιμές κατηφορίζουν ραγδαία! Το ίδιο και στον πίνακα με τον αμερικάνικο αντιπληθωρισμό.

Που φαίνεται πιο καθαρά, αν κοιτάξει κανείς τις τιμές στην παραγωγή, που κι αυτές έχουν πάρει την κατηφόρα. Αντίθετα, η παραγωγικότητα ανεβαίνει. Πετάει! Από το πρώτο τρίμηνο του 1994 μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2001, αυξήθηκε κατά 35%. Πόσο πρέπει να αυξηθεί η ζήτηση, για να στηρίξει αυτή την άνοδο της παραγωγικότητας; Εδώ το Matrix γίνεται λίγο πιο ασαφές. Αλλά εμείς θα επιμείνουμε.

Λοιπόν, στο ΑΕΠ των ΗΠΑ, στις προσωπικές δαπάνες και στις επενδύσεις συμβαίνουν τα εξής: Το τελευταίο τρίμηνο είναι σίγουρα αρνητικό και το τέταρτο θα έχει σίγουρα και αυτό αρνητικό πρόσημο. Οι δαπάνες κρατάνε, μέχρι το δεύτερο τρίμηνο το 2001, ενώ οι επενδύσεις αρχίζουν να πέφτουν από το δεύτερο τρίμηνο το 200 ήδη. Ο δείκτης αποταμίευσης (savings rate), που στην Αυτοκρατορία είναι παραδοσιακά χαμηλός, ανεβαίνει. Πρόκειται μάλλον για το πρώτο σημάδι της παγίδας ρευστότητας.

Λοιπόν, για να ανέβει το ΑΕΠ κατά μια εκατοστιαία μονάδα, θα χρειαζόταν περίπου 130 δισεκατομμύρια δολάρια σε πολεμικές δαπάνες (πολλαπλασιαστής 2,5), που θα απέδιδαν ακριβώς 325 δισεκατομμύρια δολάρια. Αλλά αν ο αντιπληθωρισμός εξακολουθήσει να κινείται στα σημερινά επίπεδα, -1,5%, στις τιμές παραγωγής, αυτό το ποσό είναι εντελώς ανεπαρκές, γιατί μου υποτιμάται την ώρα που το ξοδεύω. Συνεπώς χρειάζονται κι άλλα χρήματα. Για να επανέρθει το ΑΕΠ σε μια κανονική αύξηση, ίση με 3%, χρειάζονται πολεμικές δαπάνες μεγαλύτερες από 600 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Σκεφτείτε τις επιπτώσεις στο δημόσιο χρέος, την αφαίρεση πόρων από άλλους τομείς της οικονομίας, τα επιτόκια που, αργά ή γρήγορα πρέπει να ανέβουν, κλπ, κλπ, κλπ...

Μα σας φαίνεται λογικό να ξοδεύονται 600 δισεκατομμύρια για τον Μπιν Λάντεν; Κι αν όλες αυτές οι επενδύσεις συνεχίσουν να αυξάνουν την παραγωγικότητα και να κατεβάζουν τις τιμές; Μέχρι πότε οι «πολεμικές δαπάνες» πρέπει να επεκτείνονται, για να καλύπτουν μια μειούμενη ζήτηση «μη στρατιωτικών» αγαθών και υπηρεσιών; Σε ένα χρόνο θα χρειάζονται πάνω από 1.000 δισεκατομμύρια δολάρια. Και ούτω καθεξής...

Το Matrix τα έχει παίξει. Και δεν είναι δυνατόν να το έχω καταλάβει μόνο εγώ. Κι άλλοι το ξέρουν. Κι άλλοι ξέρουν ότι το «πρόγραμμα warfare» παρουσιάζει ελάττωμα στη σειρά των εξισώσεων που αφορούν τις στρατιωτικές επενδύσεις, την αύξηση της παραγωγικότητας και την πορεία των τιμών. Ένας πόλεμος, για να έχει ουσιαστική επίδραση σε μια οικονομία όπως η σημερινή, πρέπει να είναι ένας πραγματικά μεγάλος πόλεμος, όχι μια διεθνής αστυνομική επιχείρηση.

Η «σύγκρουση των πολιτισμών», ο ισλαμικός πόλεμος, δεν είναι σοβαρός πόλεμος. Ένας και μοναδικός πραγματικά μεγάλος αντίπαλος υπάρχει: Η Κίνα.

Το Matrix άρχισε να το υπολογίζει αυτό, από τους πρώτους μήνες της αυτοκρατορίας του Μπους του 2ου. Έστειλε ένα αεροπλάνο στον εναέριο χώρο της Κίνας. Προκάλεσε μεγάλο επεισόδιο. Αλλά κάποιος επενέβη στα κυκλώματά του και το εμπόδισε, σκεπτόμενος -όπως το σκέφτηκε και ο στρατηγός Μακ Άρθουρ στην Κορέα- ότι ο πόλεμος εναντίον 1,5 δισεκατομμυρίου κινέζων δεν μπορεί παρά να είναι θερμοπυρηνικός. Οπότε...

Άφησαν τους στρατιωτικούς να παίξουν με το Αφγανιστάν. Έφεραν στα ίσα της την Lockheed και απέφυγαν την κατάρρευση της Wall Street τον Σεπτέμβριο. Αποτελέσματα προσωρινά. Τώρα βρισκόμαστε πάλι στο σημείο που ήμασταν πριν. Αύριο, ή σε ένα μήνα, ή σε τρεις, θα καταφτάσουν στην αγορά τα «προβλήματα» των γιαπωνέζικων τραπεζών, μπροστά στα οποία το τεράστιο χρέος της Αργεντινής είναι μια απλή ακάλυπτη επιταγή επαρχιακής επιχείρησης. Μιλάμε για 152 τρισεκατομμύρια δολάρια, το 30% του ΑΕΠ της Ιαπωνίας. Κι από αυτά, μόνο τα 70 καλύπτονται από εγγυήσεις. Αν το μεταφράσουμε σε τραπεζικούς ισολογισμούς, σημαίνει ότι οι πεντε μεγαλύτερες τράπεζες της Ιαπωνίας έχουν χάσει τα μισά αποθέματά τους. Και οι άλλες απλώς δεν έχουν τίποτα. Τα στοιχεία προέρχονται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και είναι συνεπώς αισιόδοξα.

Οι ιάπωνες ήταν «the lenders of the last source». Οι σίγουροι δανειστές, αυτοί που μπορούσαν να σώσουν την κατάσταση, ακόμη και την τελευταία στιγμή. Ήτανε. Το μέλλον δεν θα είναι αυτό που μας έλεγαν... «Κάποιοι» πρέπει να βγάλουν την πρίζα... «Κάποιοι» ξέρουν ότι το Matrix μας οδηγεί όλους στην καταστροφή. «Κάποιοι» που δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα δημόσια. «Κάποιοι» που περιμένουν να φτάσει ο Μπους ο 2ος στο τέλος της κούρσας για να τον πετάξουν απ το άλογο.

Αυτοί οι «κάποιοι» θα μπορούσε βέβαια να είναι ένα λόμπι της Αυτοκρατορίας. Ακόμα και στην Αυτοκρατορία υπάρχουν «φωτισμένοι». Αλλά αυτοί οι κάποιοι θα μπορούσε να είμαστε και εμείς. Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες της νοητικής εργασίας, σπαρμένοι παντού. Στις τράπεζες, στα ερευνητικά κέντρα, στη βιομηχανία του θεάματος, στις διαφημιστικές εταιρίες, στη βιομηχανία του software, στους εκδοτικούς οίκους, σε οποιοδήποτε μέρος σου ζητάνε να χρησιμοποιήσεις τον εγκέφαλό σου, την ικανότητά σου για κοινωνικές σχέσεις, τα συναισθήματά σου, για την επιχείρηση...

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που, ανάμεσα σε ένα σερφάρισμα στο Internet, σε μια «έκθεση που πρέπει να είναι έτοιμη σε μιαν ώρα», σε μια ματιά στα μπούτια της συναδέρφου ή στα αντρικά «προσόντα» του συναδέρφου, μπορούν να ανταλλάσσουν πληροφορίες και να στέλνουν απελπισμένα μηνύματα για βοήθεια. «.Mayday.Mayday. To Matrix τα έχει παίξει... Red Alert. Αν υπάρχουν κι άλλες ανθρώπινες υπάρξεις εδώ γύρω, ελάτε σε επαφή μαζί μας. Αμέσως!»


http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=21484


Το κείμενο γράφτηκε από τον οικονομολόγο που είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Sbancor και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Βαβέλ. Εμείς το αναδημοσιεύουμε από το athens indymedia.