Οι ...11 αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ

Το χιούμορ είναι αυταξία. Ακόμα και όταν είναι υπερβολικό, ακόμα και όταν είναι κακοπροαίρετο. “Λέγε ό,τι θες για μένα, αρκεί να γράφεις σωστά το όνομά μου” είναι άλλωστε ένα από τα αξιώματα του πολιτικού μάρκετινγκ. Από αυτή τη σκοπιά, η ειρωνική έστω συζήτηση γύρω από τους “11 αρχηγούς του ΣΥΡΙΖΑ” έχει κάτι το θετικό. Δείχνει ότι το ενδιαφέρον για μια πολιτική δύναμη που πολλοί βιάστηκαν να διαγράψουν ήδη από την περασμένη άνοιξη είναι έντονο.

Πέρα από την πλάκα όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει 11 αρχηγούς. Για την ακρίβεια, δεν έχει κανέναν αρχηγό. Και μόνον η πρωτοβουλία του Τσίπρα να παραιτηθεί της δυνατότητάς του να εκλεγεί χωρίς σταυρό αποδεικνύει την υποχώρηση του προσωπικού προς όφελος του συλλογικού καλού. Αυτό δηλαδή που πρεσβεύει η αριστερά. Να θυμηθούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές ο Αλαβάνος δεν κατέβηκε σε περιφέρεια όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλισμένη έδρα, αλλά προτίμησε να διεκδικήσει έδρα στο Ηράκλειο ή τις Σέρρες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν έχει “αρχηγό”, δεν έχει δηλαδή κάποιον που να έχει κληρονομήσει το κόμμα από τον μπαμπά του ή από τον θείο του και μπορεί να διορίζει βουλευτή τον κηπουρό του ή να βάζει στα όργανα τους κολλητούς του. Τέτοια θέση, παρά το γεγονός ότι στην τηλεδημοκρατία είναι εκ των ων ουκ άνευ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει. Ούτε ο Συνασπισμός, ούτε το ΚΚΕ.

Εκ των πραγμάτων, στη διάδρασή του με το πολιτικό σύστημα αναγκαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιλέξει κάποιο στέλεχός του ως επικεφαλής, με κάποια συγκεκριμένα τυπικά χαρακτηριστικά της θέσης και τα συνακόλουθα καθήκοντα και αρμοδιότητες. Είναι επίσης φυσιολογικό το πιο προβεβλημένο στέλεχος της μεγαλύτερης συνιστώσας να έχει κάποιο προβάδισμα, ως πρώτος μεταξύ ίσων.

Αυτό πάλι δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σχήμα χωρίς ηγεσία. Έχει άλλωστε συζητήσει και σε μεγάλο βαθμό ήδη δρομολογήσει την ανάδειξη ηγεσίας, μέσα μάλιστα από διαδικασίες δημόσιες, τις οποίες δεν είναι βέβαιο ότι θα τις άντεχαν άλλα κόμματα και άλλοι αρχηγοί.

από την Αυγή