Στις 2 του Απρίλη: Γενική Απεργεία!

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ KAI ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!

Ολοι και όλες στις 12 π.μ. στη συγκέντρωση, μπροστά στο Δημοτικό Θέατρο!

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Ανοιχτές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Μυτιλήνη και τη Καλλονή.

Δυο ανοιχτές συνελεύσεις - συζητήσεις, ενόψει της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, με θέμα: "Η προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και η διακήρυξη για τις Ευρωεκλογές¨ οργανώνουμε στη Μυτιλήνη και τη Καλλονή. Θα παρευρεθούν και θα μιλήσουν στελέχη της Κεντρικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Η συγκέντρωση της Μυτιλήνης θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009 στις 7 το απόγευμα στο Ξενοδοχείο ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ
Η συγκέντρωση της Καλλονής θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 31 Μαρτίου 2009 στις 7 : 30 το απόγευμα στο Δημοτικό Θέατρο Καλλονής.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Για την κομμουνιστική συμβολή στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

...οι αξίες του φεμινισμού και της οικολογίας μπορούν να συναντηθούν, αν και όχι χωρίς αντιφάσεις και εντάσεις, με αυτές της Αριστεράς. Μ' αυτό το δεδομένο, ποια πρέπει να είναι η συμβολή του κόκκινου;

Μια κομμουνιστική προσέγγιση αρχίζει με τη λογική του κόσμου της εργασίας, αρχίζει με τις κοινωνικές ανάγκες. Είναι γνωστό πως η διανεμητική αρχή σε μια κομμουνιστική κοινωνία ορίζει ότι όλοι προσφέρουν ανάλογα με τις ικανότητές τους, σε άλλους, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Με άλλα λόγια, οι δικές σου ανάγκες σού δίνουν κάποια δύναμη πάνω στις δικές μου ικανότητες, ενώ η καπιταλιστική αρχή προτάσσει το αντίθετο: οι δικές σου ανάγκες μου δίνουν κάποια ισχύ (για κέρδος) σε σχέση με σένα. Η αρχή του κομμουνισμού, όμως, δεν ισχύει μόνο στον κομμουνισμό. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αγωνιστεί για να εξασφαλίσουν κατά καιρούς θύλακες, για παράδειγμα, στη δημόσια υγεία και την παιδεία, όπου άτομα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των άλλων, όχι πάνω στη βάση της ικανότητας πληρωμής (ή στη βάση του κοινωνικού στάτους ή κάποιας παρόμοιας αρχής), αλλά μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι άλλοι έχουν κάποια ανάγκη. Η μαρξιστική θεωρία, όμως, λέει ότι τέτοιες θύλακες δύσκολα επιβιώνουν μακροπρόθεσμα σε μια καπιταλιστική κοινωνία, γιατί αποτελούν άρνηση της λογικής του κεφαλαίου. Έτσι, από τη σκοπιά του κομμουνισμού, ο στόχος είναι ξεκάθαρος: η γενίκευση της κομμουνιστικής αρχής σε όσο πιο πολλούς τομείς γίνεται. Και, βέβαια, ένα τέτοιο πρόταγμα ταιριάζει πολύ καλά με την οικολογική αναβάθμιση των σχέσεών μας με τη φύση ή τη φεμινιστική αναβάθμιση των σχέσεων μεταξύ των ατόμων.

Αυτή η συμπόρευση υπάρχει όχι μόνο στους στόχους αλλά και στα μέσα της πολιτικής. Και οι τρεις συμβολές εκτιμούν τον ρόλο της συμμετοχής και των δημοκρατικών λειτουργιών ως αυτοσκοπό. Για τις σχέσεις μας και τις ανάγκες μας πρέπει να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι. Αλλά, όπως είδαμε και στο προηγούμενο άρθρο, σε σχέση με την πρόταση για μια σημαντική αύξηση των δημοσίων αγαθών, το αναμενόμενο είναι το κεφάλαιο να πολεμήσει τέτοιες πρωτοβουλίες όποτε, και όταν, έχει την πολιτική δύναμη: δεν μπορεί, μακροπρόθεσμα, να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των πόρων θα διανέμονται από δημόσιους, και άλλους συλλογικούς, θεσμούς, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Άρα, αυτοί οι θεσμοί δεν αποτελούν μόνο αυτοσκοπό, αλλά σημαντικές πρακτικές που συμβάλλουν στην αναγκαία αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών.

Όπως λέει ο Suchting, στο έργο του Μαρξ διακρίνουμε τρεις κάπως διαφορετικές προσεγγίσεις -- και οι τρεις χρήσιμες. Η πρώτη, που βρίσκουμε συχνότερα στον νεότερο Μαρξ, αλλά, νομίζω, ποτέ δεν εγκατέλειψε πλήρως, σχετίζεται με την ανθρώπινη φύση, τις ικανότητες των ανθρώπων και το πώς αυτές θα μπορούν κάποτε να εκφραστούν πλήρως. Η δεύτερη, που χαρακτηρίζει πιο πολύ το Κεφάλαιο, σχετίζεται με την έμφαση στις δομές που επηρεάζουν την ανθρώπινη δράση μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινωνία και οικονομία. Αν η πρώτη "μπατάρει" προς τον ατομικισμό, η δεύτερη αποτελεί μια καθαρά ολιστική προσέγγιση.
Υπάρχει και μια τρίτη προσέγγιση που, παρότι ολιστική, αφήνει χώρο για την ανθρώπινη δράση, δίνοντας έμφαση στις πρακτικές των ατόμων, τις οποίες μπορούμε να τις δούμε σαν "τεχνολογίες δράσης": τα άτομα μέσα από διαφορετικές πρακτικές μπορούν να αλλάξουν τη φύση και την κοινωνία και, συγχρόνως, τον εαυτό τους. Όταν προωθούμε τον συμμετοχικό προϋπολογισμό, τη συμμετοχή των συνδικάτων στη διαχείριση των ταμείων τους ή τον δημοκρατικό προγραμματισμό των δημόσιων επενδύσεων, προωθούμε πρακτικές που αλλάζουν όχι μόνο την κατανομή των πόρων, αλλά και τις συνειδήσεις. Τα άτομα, μέσα από τέτοιες πρακτικές, αρχίζουν να οριοθετούν διαφορετικά τα πράγματα και να αξιολογούν αλλιώς τις συλλογικές λύσεις σε σχέση με τις ατομικές ή συνειδητοποιούν σταδιακά ότι, αντί μια ατελείωτη συσσώρευση του κεφαλαίου, χρειαζόμαστε να επενδύουμε στις σχέσεις μας (στον χώρο δουλειάς, την κοινότητα, το σπίτι) και στη σχέση μας με τη φύση. Η αλλαγή συνείδησης δεν συμβαίνει με επιφοίτηση, αλλά μέσα από πρακτικές, κάτι που καταλαβαίνουν πολύ καλά οι αντίπαλοί μας -- γι' αυτό τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν πολεμήσει όλες τις συλλογικές πρακτικές, είτε στα συνδικάτα είτε στο δημόσιο πανεπιστήμιο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για τη στρατηγική και το πρόγραμμα της Αριστεράς; Ο Γεράσιμος Μοσχονάς (Τα Νέα, 21.11.08) υποστηρίζει ότι η ιδέα του σοσιαλισμού ποτέ δεν είχε μικρότερη απήχηση στον κόσμο της Ευρώπης, και έτσι μια εμμονή σήμερα σ' αυτή δεν θα μπορούσε παρά να μας αποκόψει από σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Νομίζω ότι αυτή η θεώρηση αποτελεί κακή συμβουλή για τον ΣΥΡΙΖΑ και το πρόγραμμά του – το λέω ξέροντας ότι ο ίδιος συγγραφέας μάς έχει συνηθίσει σε πολλές καλές, και χρήσιμες, αναλύσεις για τη δική μας Αριστερά. Ας θυμηθούμε ότι η σοσιαλδημοκρατική ηγεμονία της μεταπολεμικής περιόδου δεν βασίστηκε μόνο σε μεγάλες κινητοποιήσεις, στην απειλή του σοβιετικού μπλοκ, στην ελκυστικότητα των κομμουνιστικών κομμάτων και στη σχεδόν συνολική αμφισβήτηση της ιδεολογίας των κυρίαρχων τάξεων του Μεσοπολέμου. Βασίστηκε στην ιδέα ότι ο σοσιαλισμός, με την μια ή την άλλη μορφή, αποτελούσε το μέλλον του κόσμου. Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι η νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση άρχισε με τη σχεδόν συνολική αμφισβήτηση των ιδεών της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης. Στις αρχές του 1960 ο Μ. Φρίντμαν, ο Φρ. Χάγιεκ, ο Λ. Στράους και ο Κ. Σμιτ αποτελούσαν περιφερειακές, συχνά γραφικές, φιγούρες. Εκείνη την εποχή οι ιδέες του μικρού κράτους, της ανισότητας ως μηχανισμού κινήτρων για τους φτωχούς, της ανεργίας για την πειθάρχηση των εργαζομένων και όλο το οπλοστάσιο ιδεών που γνωρίζουμε πια καλά είχαν εξαιρετικά μικρή απήχηση στους Ευρωπαίους. Από νεοφιλελεύθερη σκοπιά, η συμβουλή να τα αφήσουν όλα αυτά, εστιαζόμενοι σε ό,τι είχε απήχηση δεν νομίζω ότι θα έθετε τη βάση για αυτό που είδαμε μετά το 1980.

Δεν αμφισβητώ ότι το "Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο" έχει μεγαλύτερη απήχηση, γιατί "ως πολυσυλλεκτικό, δεν αναφέρεται στον σοσιαλισμό". Αλλά η κομμουνιστική συμβολή στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακριβώς εδώ. Πρώτον, γιατί η θεωρία μας δεν βασίζεται μόνο στο τι είναι επιθυμητό, αλλά στην ανάλυση όλων των θεσμών και μηχανισμών που εμποδίζουν την εδραίωση αυτού του καλύτερου κόσμου, συμπεριλαμβάνοντας και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που παρουσιάζουν τον κομμουνισμό ως ανεπίκαιρο, ανεφάρμοστο κλπ. Δεύτερον, γιατί μπορούμε, και έχουμε την αυτοπεποίθηση, να κάνουμε προτάσεις για το σήμερα, ακριβώς επειδή παίρνουμε έμπνευση από το αύριο, δηλαδή την κομμουνιστική αρχή που ανέλυσα παραπάνω. Συλλογικές λύσεις, όπως ο συμμετοχικός προϋπολογισμός ή νέα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που θα ελέγχουν συνδικάτα και κοινωνικά κινήματα, από τη μια δίνουν λύση στα τωρινά προβλήματα (την αδιαφάνεια και τη διαφθορά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση στην πρώτη περίπτωση, την οικονομική κρίση στη δεύτερη), και συγχρόνως συνδέονται με μια μακροπρόθεσμη στρατηγική σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Την ίδια στιγμή, αποτελούν πρακτικές που επιτρέπουν τον κόσμο να βλέπει την πραγματικότητα αλλιώς. Τρίτον, η κομμουνιστική συμβολή αναδεικνύει την πολιτική στρατηγική του μετασχηματισμού με μια ρεαλιστική θεώρηση των σημαντικών αντιδράσεων που μια τέτοια στρατηγική θα προκαλέσει. Κατανοεί, δηλαδή, τη σημασία της αλλαγής των κοινωνικών συσχετισμών.

Τα τελευταία τρία σημεία δεν σημαίνουν ότι όλα είναι λυμένα. Κάθε άλλο, και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μπροστά του μια μεγάλη γκάμα θεμάτων για συζήτηση. Ποιους μηχανισμούς αμφισβητείς ως προτεραιότητα σε ένα πρόγραμμα περιόδου; Ποιες πρακτικές μπορείς να προτείνεις που θα λειτουργήσουν με τον τρόπο που περιέγραψα; Ποια πολιτική στρατηγική μεγιστοποιεί τις δικές σου δυνάμεις και φέρνει τον αντίπαλο σε δύσκολη θέση; Υπάρχουν πολλά, μα πάρα πολλά, τέτοια ερωτήματα. Η αυτοπεποίθηση που προέρχεται από την κόκκινη συμβολή δεν βασίζεται στην παράκαμψη τέτοιων ερωτημάτων, αλλά σε μια πιο ρεαλιστική αναγνώριση της συμβολής και των τριών χρωμάτων στον καλύτερο κόσμο που πολλοί και πολλές οραματίζονται, και μια ακόμα πιο ρεαλιστική θεώρηση για τους φραγμούς σε μια τέτοια εξέλιξη.

του Ευκλειδη Τσακαλωτου, από την ΑΥΓΗ.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Ο μποναμάς που έχαναν οι κτηνοτρόφοι μας όλα αυτά τα χρόνια....

Για χρόνια επέστρεφαν ως "αναπορρόφητα" στις Βρυξέλλες, τα ποσά που αφορούν την ενίσχυση του του πρόβειου και αγελαδινού γάλακτος μέσα από το ειδικό καθεστώς ενίσχυσης των μικρών νησιών του Αιγαίου Πελάγους. Δηλαδή, από την ανικανότητά τους (;) οι κτηνοτρόφοι μας έχαναν χρήματα.
Τώρα παινεύονται, ότι "κατόπιν ενεργειών τους", θα καταφέρουν να απορροφήσουν (και) αυτούς τους πόρους.
Τι να πούμε εμείς; Το αυτονόητο το βαφτίζουν "επιτυχία τους".
Ποιος όμως θα τους ζητήσει ευθύνες για το ότι τόσα χρόνια δεν έκαναν τίποτα;

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Ο κοινωνικός αποκλεισμός, πεδίο στρατολόγησης του οργανωμένου εγκλήματος

Η κυβέρνηση επιχειρεί με την ποινικοποίηση της κουκούλας και την επαναφορά του αδικήματος της περιύβρισης αρχής να απαντήσει στα γενικευμένα φαινόμενα εγκληματικότητας, παραδεχόμενη ουσιαστικά την ίδια της την αδυναμία.
Η διεισδυτική επιστημονική ματιά του καθηγητή Ποινικού Δικαίου στο ΑΠΘ Ν. Παρασκευόπουλου ωστόσο απαντά με σαφήνεια στο φαινόμενο: "Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία θεοποιεί το κέρδος, οι ανισότητες παράγουν τριβές και συγκρούσεις, ενώ η κάμψη της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι βαθιά" παρατηρεί ο έγκριτος πανεπιστημιακός, ενώ εκφράζει ενδιαφέρουσες απόψεις για τα κυβερνητικά μέτρα και τη σωφρονιστική πολιτική στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Τελευταία, έχει καταγραφεί έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας τόσο σε ποινικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο (τρομοκρατικές επιθέσεις). Γιατί τώρα και γιατί με τέτοια ένταση;

Καταρχήν ας μη δεχθούμε ως δεδομένο ότι διακρίνεται σαφώς ένα ποινικό από ένα πολιτικό επίπεδο της εγκληματικότητας. Τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος, π.χ., είναι από τα πιο επικίνδυνα για την ανθρωπότητα. Μήπως δεν αφορούν ταυτόχρονα το ποινικό και το πολιτικό επίπεδο;

Η έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας συνδέεται με ιστορικές και κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και ήταν αναμενόμενη. Μπορούμε να θυμηθούμε εδώ τρεις από τις εξελίξεις αυτές που καταγράφονται μετά το 1990. Πρώτη: αυξάνεται σε έκταση και ένταση το φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού. Σε αυτό συμβάλλει καθοριστικά η αλλαγή πολιτικής απέναντι στη μετανάστευση: αντί της διευκόλυνσης ή της ανοχής, μεθοδεύεται η απόκρουσή της. Δημιουργούνται πολυάριθμες ομάδες ανθρώπων χωρίς προοπτικές εργασίας και ένταξης και ουσιαστικά χωρίς ταυτότητα. Το οικονομικό - διοικητικό σύστημα σβήνει το πρόσωπό τους, συμβολικά τους κουκουλώνει πριν οι ίδιοι φορέσουν κουκούλα. Η πολιτική αυτή κυρίως οφείλεται στο γεγονός ότι οι επιχειρήσεις προτιμούν πλέον να μετακινούνται οι ίδιες προς τις φτωχές χώρες με τα χαμηλά μεροκάματα αντί να προσελκύουν εργάτες στην έδρα τους.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός διευρύνεται επίσης, όπως είναι ευνόητο, λόγω της φτώχειας και της απορρύθμισης του προνοιακού συστήματος. Η επίπτωση στην εγκληματικότητα είναι πολλαπλή: για κάποιους κοινωνικά αποκλεισμένους η κλοπή ή η συμμετοχή στη διακίνηση ναρκωτικών γίνεται ορθολογικός τρόπος επιβίωσης, ίσως μοναδικός, καθώς όλες οι πόρτες της νόμιμης κοινωνικής ζωής είναι κλειστές. Εξάλλου, ο κοινωνικός αποκλεισμός γίνεται έδαφος για την ανάπτυξη του οργανωμένου εγκλήματος: πεδίο για "στρατολογήσεις", για απόκρυψη κ.λπ.

Κατά δεύτερο και κατά λογική ακολουθία, εγκαταλείπονται οι πολιτικές επανένταξης. Η φυλακή - εργαστήριο γίνεται φυλακή - αποθήκη. Οι επιχορηγήσεις προγραμμάτων για αποφυλακισμένους σταδιακά εκμηδενίζονται (παράδειγμα στη χώρα μας οι διαμαρτυρίες της "Επανόδου"). Η επανένταξη με καθεστώς διογκωμένης ανεργίας, άλλωστε, είναι πρακτικά αδύνατη. Από την εποχή που περιέγραψε ο M. Foucault (με την καταπίεση της απόκλισης για χάρη της συμμόρφωσης και της ένταξης) περάσαμε στην εποχή που περιγράφουν οι J. Young και Z. Bauman. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για διαφορές και αποκλίσεις στον κύκλο των αποκλεισμένων, αυτοί απλώς αφήνονται στην απόγνωσή τους. Αναμφίβολη -γι'αυτό μπορούμε να είμαστε σύντομοι- συνθήκη επιβάρυνσης της εγκληματικότητας είναι και η ανάπτυξη της τεχνολογίας σε συνδυασμό με τις εύκολες ηλεκτρονικές και διασυνοριακές δικτυώσεις.

Συνδέεται η εγκληματικότητα με τις διεθνείς εξελίξεις; Μπορούμε να μιλήσουμε για παγκοσμιοποιημένο φαινόμενο;

Η σύνδεση της εγκληματικότητας με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, των δικτύων αλλά και του λεγόμενου κράτους ασφάλειας είναι πολλαπλή. Ευνόητη είναι η ενίσχυση της οργανωμένης εγκληματικότητας. Επιπλέον όμως εντείνεται και η διάσπαρτη εγκληματικότητα και η ατομική βία. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία θεοποιεί το κέρδος, οι ανισότητες παράγουν τριβές και συγκρούσεις, ενώ η κάμψη της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι βαθιά. Οι παραδοσιακές δομές συνοχής (οικογένεια, σχολείο, ενορία, γειτονιά) κλονίζονται και δυσκολεύονται ή αδυνατούν να οροθετήσουν τον βίαιο ανταγωνισμό. Ας μην υποτιμούμε και το γεγονός ότι ακόμα και οι καταχρήσεις της αστυνομικής και της κατασταλτικής εξουσίας έχουν αποκτήσει διεθνή χαρακτηριστικά. Με δυο λόγια: η αναγωγή του βίαιου ανταγωνισμού και του αντίπαλου κράτους ασφάλειας σε παραπληρώματα του απορρυθμιζόμενου κράτους πρόνοιας αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο στον μετανεωτερικό κόσμο.

Πώς σχολιάζετε τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης που ανακοινώθηκαν για την αντιμετώπιση του φαινομένου;

Σπάνια οδηγούν στην ευρυθμία τα μέτρα που λαμβάνονται εν θερμώ και υπό την πίεση των τηλεοπτικών μέσων. Είναι δεδομένο ότι η αύξηση της εγκληματικότητας οδηγεί διαλεκτικά στην ένταση της καταστολής. Πρώτοι άλλωστε το γνωρίζουν οι διαχρονικοί και οι σύγχρονοι προβοκάτορες. Συχνά όμως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.

Η κατεύθυνση των νέων μέτρων είναι να εμπλέξουν στον κύκλο του ποινικού ελέγχου μεγάλο αριθμό προσώπων, ιδίως μέσω της επιβάρυνσης των κυρώσεων. Άστοχη είναι οπωσδήποτε η αυτεπάγγελτη δίωξη των εξυβρίσεων -και συνθημάτων, επομένως- κατά των αστυνομικών ή άλλων φορέων εξουσίας. Φαίνεται να αναβιώνει η ιστορικά καταδικασμένη ποινική ρύθμιση για την περιύβριση αρχής. Είναι βέβαιο ότι θα ηλεκτριστεί το κλίμα των διαδηλώσεων. Όλα δείχνουν να καλούν τον πολίτη να αποφεύγει να διαδηλώνει, αν θέλει να είναι ήσυχος. Επίσης, θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου για καταστολή της έκφρασης σε πολλά επίπεδα.

Εν τω μεταξύ, ο περιορισμένος αριθμός συλλήψεων για βόμβες μολότωφ ή άλλες εγκληματικές ενέργειες δεν οφείλεται βέβαια στην έλλειψη ποινικών διατάξεων, αλλά στη μη εφαρμογή τους. Μια νέα ποινική ρύθμιση για τα υβριστικά συνθήματα δεν μπορεί να αναστείλει υπαρκτά κοινωνικά φαινόμενα, προσβλητικά έστω, λόγω που τα συναντούμε στις διαδηλώσεις, στα γήπεδα, ή στις συγκεντρώσεις κομμάτων, συνδικαλιστικών φορέων κ.λπ. Στα ζητήματα αυτά μόνο η ανεκτικότητα προφυλάσσει από τις αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Τελικά η έξαρση της βίας ποιους αφορά; Η αντιμετώπισή της πού θα έχει αντίκτυπο (π.χ. άσυλο);

Η έξαρση της βίας αφορά τους πάντες, αλλά όχι εξίσου. Η ολιγαρχία προσπαθεί να διαμορφώνει καλά φυλασσόμενες περιοχές, οριοθετημένες, με υποδομές στο εσωτερικό τους, όπου η ασφάλεια είναι καλά οργανωμένη, ενώ οι υπόλοιποι αστικοί χώροι έχουν διαβαθμισμένη και πάντως χαλαρή φύλαξη. Όσο για το άσυλο στο πανεπιστήμιο, έχει αρχίσει πια να αποτελεί πρόφαση για πολλούς. Ο νόμος άλλαξε το 2007 άρδην χωρίς να αλλάξουν καθόλου οι πρακτικές, πράγμα που σημαίνει ότι η θεσμική διάσταση δεν είναι καθοριστική. Σημασία έχουν η κοινωνική, η ακαδημαϊκή και η αστυνομική στάση.

Θεωρητικά τουλάχιστον, το δίλημμα πρόληψη ή καταστολή έχει απαντηθεί υπέρ της πρόληψης. Σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η σωφρονιστική πολιτική;

Δέχονται όλοι ότι η πρόληψη είναι προτιμότερη από την καταστολή, χωρίς όμως να ξεκαθαρίζουν τα βασικά. Στο κράτος δικαίου η πρόληψη ασκείται κυρίως με μέσα κοινωνικά (σχολείο, εργασία, στήριξη οικογένειας, κοινωνική ασφάλιση), ενώ η καταστολή μέσω της ποινικής δικαιοσύνης. Επίσης, ορθά, η δίκαιη ποινή συμβάλλει στη δευτερογενή πρόληψη του εγκλήματος. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι πλέον η πρόληψη δεν στηρίζεται στην κοινωνική πολιτική, αλλά στον άμεσο ποινικό έλεγχο. Ο παρεμβατικός έλεγχος δηλαδή από τον ένοχο και τον ύποπτο για συγκεκριμένη πράξη στράφηκε στον συνήθη ύποπτο (αυτό ήδη πριν το 1990) και σήμερα πλέον στο δυνάμενο να οδηγήσει σε υπόπτους, επομένως στον καθένα. Έτσι οι πλειοψηφίες (μαζί τους και η δημοκρατία) τέθηκαν στο στόχαστρο (οι πλειοψηφίες, αντιδιαστελλόμενες όχι προς τους όποιους μειονοτικούς αλλά προς τους λίγους της ολιγαρχίας).

Με δύο λόγια, οι βασικές αρχές της κατάχρησης του παγκοσμιοποιημένου συστήματος καταστολής είναι οι εξής:

υπέρμετρη διεύρυνση του ανθρώπινου στόχου του ελέγχου, ώστε να καλύπτονται μεγάλα τμήματα του πληθυσμού χωρίς δικαιοκρατικές προϋποθέσεις

άσκηση ποινικού ελέγχου ερήμην της ποινικής δικαιοσύνης, που είναι χρονοβόρα και με τις υπερασπιστικές εγγυήσεις της φιλτράρει κάποτε υπερβολικά το πλήθος των υπόπτων.

Η αντεγκληματική πολιτική σήμερα είναι αναγκαία, αφού δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα δεκανίκια πριν τα κατάγματα. Ως προς τη φυλακή, πάντως, αυτό που χρειάζεται σήμερα κυρίως δεν είναι η αύξηση των κελιών, αλλά ο πολλαπλασιασμός των χώρων για απασχόληση και εκπαίδευση των κρατουμένων. Ιδίως είναι αναγκαία η ισότητα των κοινωνικών όρων της ποινικής μεταχείρισης και η στήριξη της επανένταξης των αποφυλακιζόμενων στην κοινωνική ζωή.

Συνέντευξη στην ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

O πέμπτος ... ΠΟΛΙΤΗΣ!

Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.
Για να γίνεται συνδρομητές στην εφημερίδα μας, κλίκ εδώ

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Διαδηλώνουμε κατά του ρατσισμού

Ό,τι εφαρμόζεται στους μετανάστες σήμερα, επιχειρείται να εμπεδωθεί σε όλους τους εργαζομένους λίγο αργότερα! Κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής και σίγουρος για τη δουλειά του και τα εργασιακά του δικαιώματα, όταν αυτά παραβιάζονται κατάφωρα στους μετανάστες. Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, η κυβέρνηση, τα κόμματα «εξουσίας» και η ακροδεξιά προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίστροφο: ότι όσο πιο χτυπημένοι είναι οι μετανάστες, τόσο καλύτερα περιφρουρούμε τις «δικές μας» δουλειές. Ψέματα!

Η κρίση των νεοφιλελεύθερων αγορών και το άγριο και αδίστακτο κυνήγι του κέρδους επιφέρει την προσπάθεια να μετατρέψουν όλους μας σε παντελώς «ελαστικούς» εργαζόμενους. Νοικιασμένοι, stage, συμβασιούχοι, εργολαβικά συνεργεία χωρίς κανόνες για την ασφάλεια εργαζομένων, χωρίς επιδόματα, χωρίς δικαιώματα. Έτσι μας θέλουν όλους, ντόπιους και μετανάστες. Ο ρατσισμός και το «διαίρει και βασίλευε» αποτελεί εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο στα χέρια όσων εξασφαλίζουν αμύθητα κέρδη από την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Όχι και για εμάς όμως, που δεν αποκομίζουμε κανένα όφελος από την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων οποιουδήποτε κομματιού της εργατικής τάξης. Δεν «τσιμπάμε»!

Το τελευταίο διάστημα έχουν μαζευτεί πολλές επιθέσεις στα δικαιώματα μεταναστών και προσφύγων: δολοφονίες στην Π. Ράλλη, λασπολογία για «πλιατσικολόγους λαθρομετανάστες», φασιστικές προκλήσεις σε Άγιο Παντελεήμονα και Πάτρα, απονομιμοποίηση χιλιάδων μεταναστών αντί για νομιμοποίηση, νόμοι-κοροϊδία αντί για υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών, δολοφονικές επιθέσεις τραμπούκων σε συνδικαλιστές-στριες όπως η Κούνεβα! Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το κίνημα αντέδρασε και αντιστάθηκε. Στις 21 Μάρτη ήρθε η ώρα οι αντιστάσεις να ενωθούν σε ένα ορμητικό ποτάμι κόντρα στα ρατσιστικά δηλητήρια, με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες συμμάχους στους κοινούς μας αγώνες.

Διεκδικούμε:

* ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
* ΑΝΟΙΧΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
* ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
* ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ Ή ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΕΔΩ
* ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΔΟΥΒΛΙΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟΥ»

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Ανάμεσα στους συμβασιούχους και τους παράγοντες....

Έξω από τα καινούρια γραφεία τη ΤΕΔΚ, βρέθηκαν εχτές το απόγευμα οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι του ΥΠ.ΠΟ., συνεχίζοντας τις κινητοποιήσεις τους.
Μέσα στα γραφεία ήταν ο υφυπουργός εσωτερικών κ. Νάκος και πλήθος τοπικών παραγόντων.
Ανάμεσα στους συμβασιούχους και τους παράγοντες, δυνάμεις της ΟΠΚΕ...

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Δύο σημαντικά κείμενα δόθηκαν πρόσφατα στην δημοσιότητα. Πρόκειται για το σχέδιο του Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επίσης και το "Σχέδιο του πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές".
Και τα δύο κείμενα θα συζητηθούν στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που θα γίνει μέσα στον Απρίλη.

Διαβάστε:
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ - Σχέδιο της Γραμματείας για την Πανελλαδική Σύσκεψη
ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Το κράτος χρωστάει και λέει ότι θα πληρώσει....

Ο υπουργός πολιτισμού, υποσχέθηκε στους συμβασιούχους ότι θα... πληρωθούν για τα ... "δεδουλευμένα", δηλαδή θα πάρουν τα λεφτά τους για τους μήνες που το κράτους τους χρωστάει. Κουβέντα για το 24μήνο που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία.

Ο υφυπουργός εσωτερικών, υποσχέθηκε στους συμβασιούχους του "βοήθεια στο σπίτι" ότι και αυτοί θα.... πληρωθούν για τα ... δεδουλευμένα..., δηλαδή θα πάρουν τα λεφτά τους για τους μήνες που το κράτους τους χρωστάει. Κουβέντα για το εάν το πρόγραμμα θα συνεχιστεί!

Μια πρώτη παρατήρηση: Το ελληνικό κράτος είναι εδώ και πολλά χρόνια ο ποιο αδίστακτος εργοδότης. Αυτό αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά. Χρωστάει και υπόσχεται ότι κάποια στιγμή θα πληρώσει!!!
Μια δεύτερη παρατήρηση: Εκατοντάδες θέσεις εργασίας στο νομό μας είναι στον αέρα, σε μια περίοδο σκληρής οικονομικής κρίσης, αφού από ότι φαίνεται, το ελληνικό δημόσιο, που μπορεί να τις διατηρήσει, δεν θέλει να τις διατηρήσει.
Μια τρίτη παρατήρηση: Σήμερα θα βρίσκεται στη Μυτιλήνη ο υφυπουργός εσωτερικών κ. Νάκος. Το υπουργείο του έχει (και) την ευθύνη για τους συμβασιούχους....

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Μας βλέπουν με συμπάθεια!

Με.. συμπάθεια είδε τα αιτήματα της λεσβιακής αντιπροσωπείας ο Γενικός Γραμματέας των αγροτών, όπως μας πληροφορεί τοπική εφημερίδα.
Έτσι, τις ανοιχτές και αιμορραγούσες πληγές του αγροτικού κόσμου του νησιού, η κυβέρνηση τις φυσάει για να κλείσουν.
Και το θέμα βεβαίως δεν είναι αυτό. Έτσι και αλλιώς ήταν αναμενόμενο.
Το θέμα είναι τι θα κάνουν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι!

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Απλά μαθήματα οικονομικών της εργασίας

Το θέμα είναι ως εξής: «Χρησιμοποιώντας τους κανόνες Hicks - Marshall για την ελαστικότητα ζήτησης για εργασία, ποια θα ήταν τα πιθανά αποτελέσματα της υιοθέτησης μιας πολιτικής που θα καταργούσε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών για την απασχόληση νέων κάτω των 25 ετών προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ανεργία των νέων;».

Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εδώ και μερικά χρόνια, έχει επικρατήσει ένα νέο ακαδημαϊκό πρότυπο. Οι λεγόμενες «μεγάλες» φοιτητικές παρατάξεις συλλέγουν τα θέματα των εξετάσεων και τα διανέμουν στους φοιτητές μαζί με δικές τους απαντήσεις. Στο Πάντειο, λοιπόν, η μία εκ των παρατάξεων αυτών φωτοτύπησε για τις ανάγκες της εξεταστικής περιόδου 45.000 σελίδες, χρησιμοποιώντας, βεβαίως, το χαρτί, τα φωτοτυπικά και την εργασία των συναδέλφων διοικητικών υπαλλήλων του Δημόσιου Πανεπιστημίου, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, εγκαλείται ως σπάταλο και αναποτελεσματικό από τους υποστηρικτές των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στους οποίους ανήκει η παράταξη αυτή και ο κομματικός της φορέας.

Επειδή, όμως, οι απαντήσεις που δίνουν στα φυλλάδια αυτά είναι συνήθως εσφαλμένες και οδηγούν στη βαθμολογική σφαγή όσους και όσες τα ακολουθούν εν είδει λυσαρίου, αποφάσισα να δώσω δημόσια την ορθή λύση σε ένα από τα θέματα αυτά, πέραν της ανάπτυξης που γίνεται στην αίθουσα διδασκαλίας. Ευελπιστώ, άλλωστε, να προβληματίσω και πολιτικούς χώρους, όπως το ΠΑΣΟΚ, που μάλλον θα αποτύγχανε πανηγυρικά στις εξετάσεις (βλέπε σχέδιο Νόμου για την Ανεργία του ΠΑΣΟΚ).

Το θέμα είναι ως εξής: «Χρησιμοποιώντας τους κανόνες Hicks - Marshall για την ελαστικότητα ζήτησης για εργασία, ποια θα ήταν τα πιθανά αποτελέσματα της υιοθέτησης μιας πολιτικής που θα καταργούσε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών για την απασχόληση νέων κάτω των 25 ετών προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ανεργία των νέων;».

Η ορθή απάντηση έχει ως εξής:

Οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές αντιμετωπίζονται από τον εργοδότη ως άμεσο κόστος της εργασίας ταυτόσημο με τον μισθό. Επομένως, η κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών ισοδυναμεί με ισόποση μείωση του καταβαλλόμενου μισθού, δηλαδή του μισθού που υπολογίζει η επιχείρηση προκειμένου να καθορίσει τον αριθμό των εργαζομένων. Το ερώτημα επομένως είναι αν η μείωση του μισθού είναι ικανή να αυξήσει τον αριθμό των εργαζομένων νέων ηλικίας ώς 25 ετών.

Οι κανόνες Hicks - Marshall που σχετίζονται με την πρόταση είναι δύο: Ο ένας υποστηρίζει ότι όσο μικρότερο είναι το ποσοστό του κόστους εργασίας αυτής της ομάδας εργαζομένων στο συνολικό κόστος, τόσο μικρότερη θα είναι η ελαστικότητα ζήτησης για την εργασία των εργαζομένων αυτών. Με άλλα λόγια, μειώσεις του μισθού θα οδηγούν σε μικρές αυξήσεις της απασχόλησης. Δεδομένου ότι η αναλογία των νέων στη συνολική απασχόληση του ιδιωτικού τομέα είναι πολύ μικρή και, συνεπώς, το κόστος της εργασίας των νέων στο συνολικό κόστος είναι ελάχιστο, μια τέτοια πολιτική θα είχε μόνο οριακά αποτελέσματα στην αύξηση της απασχόλησης των νέων. Θα είχε σημαντικά αποτελέσματα μόνο σε κλάδους παραγωγής που χρησιμοποιούν ευρέως εργασία νέων, δηλαδή σε κλάδους του εμπορίου (πολυκαταστήματα), νυκτερινά μαγαζιά, καφετέριες κ.λπ. Πάντως, όχι στη βιομηχανία ή στις υπηρεσίες με ποιοτικά χαρακτηριστικά απασχόλησης.

Ο δεύτερος σχετικός κανόνας υποστηρίζει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ελαστικότητα υποκατάστασης μεταξύ δύο συντελεστών παραγωγής, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ελαστικότητα ζήτησης για τη συγκεκριμένη εργασία. Οι νέοι δεν είναι η μοναδική κατηγορία εργαζομένων και η διάκριση εδώ έχει να κάνει με, πρώτον, τους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας και, δεύτερον, τις γυναίκες εργαζόμενες.

Η δυνατότητα αντικατάστασης ώριμων εργαζομένων με εργασιακή εμπειρία με νέους, που είναι κατά τεκμήριο εργασιακά άπειροι, είναι υψηλή σε κλάδους χαμηλής ειδίκευσης. Δυστυχώς, στην Ελλάδα το σύνολο των επιχειρήσεων, πλην εξαιρέσεων, βασίζεται σε εργασία χαμηλής ειδίκευσης. Επομένως, οι δυνατότητες αντικατάστασης των «παλαιών» με «νέους» είναι σημαντικές, αλλά αυτή η αντικατάσταση δεν θα οδηγήσει σε αύξηση της συνολικής απασχόλησης, αλλά μόνο στην ανακατανομή της εις βάρος των σε μεγαλύτερη ηλικία εργαζομένων.

Η διεθνής εμπειρική έρευνα δείχνει ότι η εργασία των νέων είναι στενό υποκατάστατο της εργασίας των γυναικών (και αντιστρόφως). Ενδείξεις γι’ αυτό υπάρχουν και για την Ελλάδα. Επομένως, η ομάδα που θα πληγεί από την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής είναι κυρίως οι γυναίκες άνω των 30 ετών, δηλαδή η πλέον ευάλωτη εργασιακά ομάδα του πληθυσμού.

Οι αρνητικές κοινωνικές συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής δεν περιέχονται στο προς εξέταση θέμα, αλλά οι αναγνώστες ας επιστρατεύσουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους για να δώσουν απάντηση.

Του Απόστολου Δεδουσόπουλου - καθηγητή του Παντείου Παν/μίου. Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Η εαρινή σύναξης των αγροτοσωτήρων...

Μαζεύτηκαν εχτές, ο πρόεδρος, ο αντινομάρχης, ο άλλος πρόεδρος, ο δήμαρχος, δυο - τρεις παρατρεχάμενοι και μερικοί περίεργοι, να συζητήσουν, λέει, τα προβλήματα των "προϊόντων" . Να συζητήσουν, λέει, γιατί ενώ στους άλλους έδωσαν, σε εμάς δεν έδωσαν...

Και αποφάσισαν να πάνε, όλοι μαζί, στην Αθήνα, για να είναι πολλοί...
Να τους φοβηθεί ο υπουργός...
Να ζητήσουν και αυτοί από τον Υπουργό να δώσει...

Οι αγροτοσωτήρες, πήραν τα μέτρα τους και ποιος είδε το θεριό και δε το φοβήθηκε!

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Δύο ή δέκα χρόνια κρίσης;

Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου βρίσκεται σε συστημική κρίση επειδή το πλασματικό κεφάλαιο δεν αυξάνεται πλέον, αντιθέτως μειώνεται παρά την δραματική προσπάθεια των κυβερνήσεων να διασώσουν την "αξία" του. Η "διόρθωση" που πρέπει να γίνει μόνον στις ΗΠΑ είναι η απαξίωση περίπου ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων πλασματικού κεφαλαίου.

Η μεγάλη πλειοψηφία των οικονομολόγων εξακολουθούν να θεωρούν την κρίση ως καθαρά νομισματικό φαινόμενο, το οποίο βεβαίως έχει επιπτώσεις στην "πραγματική οικονομία". Θεωρούν δηλαδή ότι οι βασικοί χειρισμοί αφορούν στη διαχείριση του χρήματος, στη διαχείριση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας της οικονομίας, η οποία νοείται ως διακριτή, εξωτερική, από την "πραγματική οικονομία".

Δεν χρειάζεται ωστόσο να είναι κάποιος οικονομολόγος (ή μήπως ακριβώς αυτή είναι η προϋπόθεση;) για να αντιληφθεί ότι η τρέχουσα κρίση είναι συστημική, με την έννοια ότι δεν αποδίδει πλέον το νεοφιλελεύθερο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου, δηλαδή ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας, που εκτός από την απρόσκοπτη λειτουργία των αγορών, είχε θέσει στον ίδιο τον πυρήνα της λειτουργίας του τον απελευθερωμένο χρηματοπιστωτικό τομέα -και πορευόταν με αυτά, ικανοποιητικά μέχρι κάποια στιγμή.

Πιο συγκεκριμένα, η ανάπτυξη του καπιταλισμού υπό το καθεστώς του νεοφιλελευθερισμού βασίστηκε στη διόγκωση του χρέους των νοικοκυριών το οποίο κάλυψε εν μέρει το χάσμα ανάμεσα στο τρέχον εισόδημά τους από εργασία και στον αναγκαίο μισθό, δηλαδή σε εκείνον τον μισθό που εξασφαλίζει στις εργαζόμενες τάξεις τη δυνατότητα να διάγουν βίο αξιοπρεπή με βάση τα καταναλωτικά πρότυπα της εποχής μας. Καλύφθηκε με τον τρόπο αυτόν το έλλειμμα ζήτησης που υπό κανονικές συνθήκες θα υπήρχε εξαιτίας της υστέρησης της αγοραστικής δύναμης των μισθών έναντι της παραγωγικότητας της εργασίας (δηλαδή έναντι του γενικού εμπορευματικού πλούτου της εποχής μας).

Αυτός δε ο δανεισμός τροφοδοτούσε την διόγκωση του πλασματικού κεφαλαίου, δηλαδή διαδοχικές κερδοσκοπικές φούσκες που δημιουργούσαν μια διογκούμενη απαίτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των μελλοντικών κερδών των μη-χρηματιστικών δραστηριοτήτων της οικονομίας και επί των μελλοντικών εισοδημάτων της εργασίας (σε τελευταία ανάλυση επί της παραγωγικής εργασίας, που παράγει την προς διανομή αξία στο σύνολό της). Για όσο καιρό η κεφαλαιοκρατική τάξη μπορούσε να πιστεύει ότι η διογκούμενη απαίτηση που θεμελίωνε με τον τρόπο αυτόν επί της μελλοντικής παραγωγής θα μπορούσε όντως να ικανοποιηθεί, το νεοφιλελεύθερο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου απέδιδε. Το παιχνίδι της προεξόφλησης, όμως, τελείωσε όταν έγινε αντιληπτό ότι οι απαιτήσεις του κεφαλαίου επί της εργασίας δεν θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν. Είχε έρθει η ώρα της απαξίωσης του πλασματικού κεφαλαίου.

Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου βρίσκεται σε συστημική κρίση επειδή το πλασματικό κεφάλαιο δεν αυξάνεται πλέον, αντιθέτως μειώνεται παρά την δραματική προσπάθεια των κυβερνήσεων να διασώσουν την "αξία" του. Η "διόρθωση" που πρέπει να γίνει μόνον στις ΗΠΑ είναι η απαξίωση περίπου ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων πλασματικού κεφαλαίου.

Με αυτούς τους όρους, η αποκατάσταση της λειτουργίας του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου φαίνεται μάλλον απίθανη. Πολύ περισσότερο που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κυβερνήσεις επιχειρούν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που αποτελεί προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση: επιχειρούν να αποτρέψουν την απαξίωση του πλασματικού κεφαλαίου μέσω μιας ψευδο-επικύρωσης της "αξίας" του αγοράζοντας τα παλιόχαρτα των τραπεζών και διαχέοντας τη ζημιά, μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής, στο σύνολο της κοινωνίας.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, πόσο θα διαρκέσει η κρίση; Δύο ή δέκα χρόνια;

Του ΗΛΙΑ ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Αποκλεισμός της Λάρσου από τους συμβασιούχους του ΥΠ.ΠΟ

Σήμερα το πρωί, δεκάδες συμβασιούχοι εργαζόμενοι στο ΥΠ.ΠΟ, απόκλεισαν για πάνω από μια ώρα το δρόμο στην διασταύρωση της Λάρσου.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο αποκλεισμός έγινε κάτω από συνεχή και έντονη βροχή, καθως επίσης ότι στην δράση συμμετείχαν και αρκετοί αορίστου χρόνου εργαζόμενοι του ΥΠΠΟ.
Στη συνέχεια οι συμβασιούχοι πήγαν στο Επιμελητήριο όπου γίνεται ημερίδα για το ΕΣΠΑ.
Η αστυνομία που βρίσκονταν εκεί δεν τους άφησε να ανέβουν στο συνεδριακό χώρο, παρά μόνο μια αντιπροσωπεία που μοίρασε προκηρύξεις και ζήτησε συμπαράσταση από τους παρεβρισκόμενους.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Πολιτισμός είναι αμοιβόμενη εργασία...

... Τα άλλα είναι τουρισμός. Θεοί και δαίμονες δυσφημούν τους συμβασιούχους του υπ. Πολιτισμού, οι οποίοι αποκλείουν την Ακρόπολη ζητώντας τα αυτονόητα: Να πληρώνονται για τη δουλειά τους, να μη είναι όμηροι πελατειακών σχέσεων και να μην απολύονται ώστε να αντικατασταθούν από άλλους... συμφερότερους στον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι υπάλληλοι αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν για να αποκρούσουν ένα ολόκληρο επικοινωνιακό, και πολιτικό "σύστημα" που τους διαπομπεύει, αντλώντας "επιχειρήματα" από το πολιτιστικό και συμβολικό φορτίο του μνημείου, αλλά και τον Γιαπωνέζο που... κλαίει με τον αποκλεισμό του.

Γιατί όμως η ευθύνη χρεώνεται στους συμβασιούχους και όχι στους αρμοδίους που τους κρατούν επί μήνες απλήρωτους και ομήρους επ' αόριστον; Είναι δυνατόν η ηγεσία του ΥΠΠΟ να αρνείται να συζητήσει μαζί τους; Είναι δυνατόν ο υπουργός να αοριστολογεί, περί την πρωτοβουλία που δήθεν επιλύει το "πρόβλημα" αρνούμενος ταυτόχρονα να αποκαλύψει το περιεχόμενό της; Ποιος εμπαίζει ποιον τελικά; Με τρυκ, "δάκρυα" και πιέσεις δεν θα υπάρξει λύση.
Ακόμη και αν σήμερα ανοίξει η Ακρόπολη, μετά και τη σχετική έκκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας, το πρόβλημα απλώς δεν λύνεται, απλώς μετατοπίζεται.
(από την Αυγή)

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Για τη Μαρίνα της Μυτιλήνης (για ακόμα μια φορά...)

Στέρησαν από τους πολίτες ένα από τα ποιο ωραία κομμάτια της πόλης. Έφτιαχναν επί δέκα περίπου χρόνια τη μαρίνα. Την εγκαινίαζαν για περίπου δύο χρόνια. Περιμένουν τον ιδιώτη που (ακόμα δεν έρχεται) θα την νοικιάσει....

Η μαρίνα της Μυτιλήνης εξελίσσεται σε σκάνδαλο... Και ακόμα ένα πεδίο δόξης λαμπρό για τους "αντάρτες" βουλευτές...

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

ΥΠ.ΠΟ... φέρουν οι συμβασιούχοι του πολιτισμού

Σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις βρίσκονται το τελευταίο διάστημα, εκατοντάδες συμβασιούχοι εργαζόμενοι στο Υπουργείου Πολιτισμού. Ο λόγος: το αυτονόητο! Το δικαίωμα στην εργασία που για πάρα πολλούς, η πολιτική ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ το αμφισβητεί, από τη στιγμή που ουσιαστικά όσοι από αυτούς έχουν συμπληρώσει 24 μήνες συμβάσεων, δεν μπορούν πλέον να επαναπροσληφθούν (έστω και με τους επαχθείς όρους των συμβάσεων).

Στο νομό Λέσβου, εκατοντάδες εργαζόμενοι στις τοπικές εφορίες αρχαιοτήτων βρίσκονται σε αναβρασμό, προετοιμάζουν καταλήψεις και κινητοποιήσεις.

Σε αυτή την εποχή της οικονομικής κρίσης και της ολοένα και διογκούμενης ανεργίας, ή έμπρακτη συμπαράστασή και η αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους του ΥΠ.ΠΟ είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη!

Σχετικά κείμενα:
26/02/2009 Σε εκκρεμότητα παραμένει το πρόβλημα χιλιάδων συμβασιούχων του ΥΠ.ΠΟ.
16/01/2009 Απολύσεις 670 εργαζομένων στο Υπουργείο Πολιτισμού (ΥΠ.ΠΟ)
26/11/2008 YΠΠΟ: Εξειδικευμένοι συμβασιούχοι του - άνεργοι με τη λήξη του 2008

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Tο δημοψήφισμα για τους Ευρωβουλευτές του ΣΥΝ στη Λέσβο - Αποτελέσματα

Με πολύ μεγάλη συμμετοχή που ξεπέρασε το 90% στον ΣΥΝ και το 95% στη Νεολαία του ΣΥΝ στη Λέσβο, διεξήχθη τη Κυριακή 8/3 και τη Δευτέρα 9/3 το δημοψήφισμα για την ανάδειξη των εκπροσώπων του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στο Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, στις Ευρωεκλογές τις 7ης Ιουνίου.
Τα αποτελέσματα του εσωτερικού δημοψηφίσματος, όπως ανακοινώθηκαν από την εφορευτική επιτροπή είναι τα ακόλουθα :
Πρώτος : Δημήτρης Παπαδημούλης 63 %
Δεύτερος : Νίκος Χουντής 30 %
Τρίτος : Πάνος Τριγάζης 6 %

Στη κάλπη της Νεολαίας πρώτος αναδείχθηκε ο Νίκος Χουντής

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Οταν το σύστημα μας βλέπει σαν απειλή...

"...Κυρίως, όμως, δεν αλλάζει το συμπέρασμα ότι η πρόσφατη προσπάθεια της άκρας Αριστεράς να ηγεμονεύσει σε ζωτικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε πλήρη υποχώρηση. Είτε πολιτικά (όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ) είτε κοινωνικά (όπως τώρα στην ΠΟΣΔΕΠ).
Μερικοί θα υποστηρίξουν ότι αυτού του τύπου η Αριστερά είχε μια μεγάλη ευκαιρία και την κλώτσησε. Αλλοι, όμως, θα διαπιστώσουν ότι η κοινωνία μας είναι τελικά πολύ ωριμότερη απ΄ όσο δείχνει και την κατάλληλη στιγμή συνειδητοποίησε από τι κινδυνεύει και τι την απειλεί. Ετσι, μάλλον γρήγορα πήρε τα μέτρα της - ακριβώς όπως η συντριπτική πλειονότητα των πανεπιστημιακών..." Του Πρετεντέρη από το Βήμα.

Οταν το σύστημα μας βλέπει σαν απειλή, τότε είμαστε σε καλό δρόμο σ.φοι!

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Τοπική ανάπτυξη και αγροτική παραγωγή

Διαμορφώθηκε η αντίληψη ότι, στα πλαίσια μιας ανταγωνιστικής ανάπτυξης, πρέπει συνεχώς και υποχρεωτικά η αγροτική ιδιοκτησία να μεγαλώνει . Στο τέλος αυτού του δρόμου βρίσκονται οι μεγάλες γεωργικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που είναι σε θέση να συνδυασθούν με τεχνολογικές εξελίξεις και ένταση εισροών και παράλληλα κατασπατάληση φυσικών πόρων και μόλυνση του περιβάλλοντος

Εξετάζοντας τα ουσιαστικά ζητήματα που καθόρισαν τις εξελίξεις στον αγροτικό τομέα και συνεχίζουν να δρουν καθοριστικά, διαπιστώνουμε ότι, ενώ πλήττονται από τις εξελίξεις αυτές, πολλοί κάτοικοι της υπαίθρου υιοθετούν προσεγγίσεις που για χρόνια καλλιέργησε συστηματικά με όλους τους τρόπους και τα μέσα που διέθετε, το δοσμένο σύστημα ανάπτυξης. Ετσι:

1)Διαμορφώθηκε η αντίληψη ότι, στα πλαίσια μιας ανταγωνιστικής ανάπτυξης, πρέπει συνεχώς και υποχρεωτικά η αγροτική ιδιοκτησία να μεγαλώνει . Στο τέλος αυτού του δρόμου βρίσκονται οι μεγάλες γεωργικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που είναι σε θέση να συνδυασθούν με τεχνολογικές εξελίξεις και ένταση εισροών και παράλληλα κατασπατάληση φυσικών πόρων και μόλυνση του περιβάλλοντος. Το βαμβάκι επιβεβαιώνει αυτή την εξέλιξη.
2)Χρησιμοποιήθηκε σαν δείκτης ανάπτυξης η εντατική μείωση του αγροτικού πληθυσμού, συσχετίζοντας την οικονομία της χώρας μας με τα κυρίαρχα καπιταλιστικά βιομηχανικά κράτη. Το βέβαιο είναι ότι, η απογύμνωση της υπαίθρου δεν συνοδεύτηκε από ενίσχυση του τομέα της μεταποίησης αλλά από δυσανάλογη επιβάρυνση του ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων .
3)Υιοθετήθηκε ένα καταναλωτικό πρότυπο και στον αγροδιατροφικό τομέα, παρά και ενάντια στην παγκόσμια αναγνωρισμένη μεσογειακή διατροφή, που αλλοιώνει τα διατροφικά χαρακτηριστικά της Ελληνικής οικογένειας ακόμη και στα χωριά.
4)Εγκαταλείφθηκε παντελώς η αγροτική έρευνα, που συνδύαζε το τοπικά προσαρμοσμένο πολλαπλασιαστικό υλικό με τα ποικίλα εδαφοκλιματικά περιβάλλοντα της ηπειρωτικής και της νησιώτικης χώρας, και οδηγηθήκαμε στην απόλυτη εξάρτηση με είδη και ποικιλίες που ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές των πολυεθνικών και τις κατευθύνσεις του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου και του ΔΝΤ.
5)Απαξιώθηκε ο κοινωνικός ιστός των οικισμών της υπαίθρου , που χωρίς αξιόλογο εισόδημα, παντελή έλλειψη κοινωνικής μέριμνας και πολιτισμικής υποστήριξης προκάλεσε την φυγή των νέων προς τα αστικά κέντρα με την ψευδαίσθηση «μιας καλύτερης ζωής»

Έτσι, διαμορφώθηκε ένα μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης που είχε σαν αποτέλεσμα:

α)Την απαξίωση του αντικείμενου της αγροτικής παραγωγής
β) Την εγκατάλειψη της γεωργικής απασχόλησης από σημαντικό τμήμα των αγροτών και κτηνοτρόφων.
γ) Την απομάκρυνση του πληθυσμού από την ύπαιθρο
δ)Την μόλυνση των εδαφών ,των πηγών και του υδροφορέα
ε) Την ερήμωση ολόκληρων χωριών ,την αλλοίωση του παραδοσιακού χαρακτήρα των οικισμών και της πληθυσμιακής σύνθεσης των.
στ) Την εξάντληση των βοσκήσιμων περιοχών και την υποβάθμιση της φυτοκοινωνίας των
ζ)Την αποψίλωση των περιαστικών ζωνών-μεριάδων των χωριών, την αποσάθρωση των εδαφών ,την καταστροφή του υπαίθριου και του αγροτικού τοπίου.
η)Την υποβάθμιση της ποιότητας των εκλεκτών παραδοσιακών αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων ολόκληρης της ηπειρωτικής και της νησιώτικης χώρας.

Αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου ανάπτυξης είναι η εντεινόμενη διαμόρφωση ενός ανταγωνιστικού δίπολου πόλεις –ύπαιθρος, όπου και στα τα δύο σκέλη η κατάσταση χειροτερεύει: εργασιακά, οικιστικά, περιβαλλοντικά, πολιτισμικά. Οι «διωγμένοι» από τα χωριά κάτοικοι της υπαίθρου, κατά κύριο λόγο αγρότες, έγιναν στην πλειοψηφία τους μετανάστες στον ίδιο τον τόπο τους, υποχρεούμενοι σε επίπεδο απασχόλησης και διαβίωσης με πολύ αρνητικές συνθήκες.

Η αειφορική ανάπτυξη απαιτεί ένα συνολικό διαχειριστικό πλαίσιο με βάση τη διασύνδεση μιας τοπικής κοινωνίας με τα γεωγραφικά όρια μιας περιοχής. Κοινός παρανομαστής μιας τέτοιας προοπτικής είναι η υποχρεωτική σύνδεσή της με την διαχείριση των νερών μιας ή περισσοτέρων ή τμήματος μιας υδρογεωλογικής λεκάνης απορροής. Η δέσμευση αυτή καθορίζεται από το γεγονός ότι η διαχείριση των νερών μαζί με τους αποδέκτες , αποτελεί το βασικό επίπεδο λειτουργίας ενός διαχειριστικού πλαισίου στην κατεύθυνση της αειφορικής ανάπτυξης. Ότι βρέχει η φύση και όπου παρεμβαίνει ο άνθρωπος, αθροιστικά, κατά κύριο λόγο αντανακλάται και προσμετρείται στα νερά.
Η ανθρωπογεωγραφία μιας περιοχής που διαμορφώθηκε ιστορικά σε διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες και μεταβλήθηκε από την επίδραση του αναπτυξιακού μοντέλου που αναφέρθηκε παραπάνω, δεν μπορεί να οδηγείται σε διοικητική αναδιάρθρωση σε ανεξαρτησία από την προϋποθέσεις ενός αειφορικού διαχειριστικού πλαισίου. Η χωροταξική κατανομή των διάφορων παραγωγικών δραστηριοτήτων και των αναγκαίων κοινωνικών υποδομών, αποτελεί αντικείμενο σοβαρής επεξεργασίας και προσαρμογής, με ευθύνη της τοπικής κοινωνίας και την συνεργασία του συνόλου των επιστημονικών κλάδων και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Σε κάθε περίπτωση η φέρουσα ικανότητα μιας περιοχής ,καθορίζεται από τα ιδιαίτερα εδαφοκλιματικά χαρακτηριστικά της και αξιολογείται η συμπληρωματική λειτουργία της σε συσχέτιση με τις γειτονικές περιοχές, ειδικά για την διαχείριση των φυσικών πόρων.
Μέχρι τώρα η αποσπασματική και ευκαιριακή ανάδειξη δραστηριοτήτων σε επίπεδο οικισμού ή Δήμου ή Νομού, οδήγησε σε διάσπαση των σχέσεων μεταξύ παραγωγικών τομέων αλλά και μεταξύ των διαφόρων τμημάτων περιοχών. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της ανεξέλεγκτης ουσιαστικά οικοδομικής δραστηριότητας στην ακτογραμμή της Θεσσαλίας σε ανεξαρτησία όχι μόνον από τα απόβλητα που δημιουργεί, από την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή του Κισσάβου και του Μαυροβουνίου, αλλά και την γενικότερη συσχέτιση με τις δενδροκομικές καλλιέργειες και τις υποδομές των οικισμών του Δώτιου πεδίου. Αν σε αυτά προστεθεί το γεγονός ότι το μεγαλύτερο τμήμα των δύο βουνών είναι περιοχές NATURA,διαφαίνεται έντονα η ανάγκη ενοποιημένης συσχέτισης όλων των παραγωγικών, οικιστικών, περιβαλλοντικών, τουριστικών, κοινωνικών δράσεων στα πλαίσια ενός μεταβατικού αειφορικού διαχειριστικού πλαισίου ανάπτυξης.
Η προώθηση και η δυνατότητα των ΣΧΟΟΑΠ να ανταποκριθούν σε μια τέτοια προοπτική, θα καθορισθεί από την απόφαση των τοπικών κοινωνιών να ενσωματώσουν στην δράση τους την σχέση που επιβάλει η τοπική ανάπτυξη με την αειφορική λειτουργία του οικοσυστήματος που «επικάθεται» σε ολόκληρη ή τμήμα μιας λεκάνης απορροής.
Το αειφορικό διαχειριστικό πλαίσιο οφείλει να ενσωματώσει δράσεις αλλά και να προωθήσει αποφασιστικά μια φιλοσοφία «του τόπου μου»στους αγρότες και τους κατοίκους μιας τοπικής κοινωνίας. Ενός τόπου που παράγει, αλλά και ανακυκλώνει όλα τα αέρια ,υγρά, στερεά απορρίμματα και απόβλητα που δημιουργεί και συμβάλει σταδιακά μέσα από φάσεις και χρονοπρογραμματισμό, στην αποκατάσταση του υπόγειου υδροφορέα, των λιμνών ,χειμάρρων και ποταμών. Που δεν καίει τα υπολείμματα της βλάστησης μολύνοντας την ατμόσφαιρα, αλλά με ενσωμάτωση ή κομποστοποίηση σε συνδυασμό με τα απόβλητα των κτηνοτροφικών μονάδων, αυξάνει την οργανική ουσία και την παραγωγικότητα των εδαφών. Που θα κατακτάει συνεχώς ανώτερες «θέσεις» στην ισορροπία του οικοσυστήματος της περιοχής του διαχειριστικού πλαισίου με τα χρόνια, ενισχύοντας την παραγωγή και την αποδοτικότητά του σε προϊόντα προέλευσης.
Πρωταρχική σημασία σε ένα τέτοιο παραγωγικό περιβάλλον έχει η παρουσία και η ενίσχυση των μικρών και μεσαίων αγροτών που μπορούν να ανταποκριθούν στην παραγωγή προϊόντων ποιότητας. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι θα προσδιορισθούν και θα λειτουργήσουν οι αναγκαίες ισορροπίες που καθορίζουν την συλλογική διαχείριση των πρώτων υλών και των παραγόμενων προϊόντων, με ευθύνη των συλλογικών οργάνων των παραγωγών και των μηχανισμών της τοπικής εξουσίας-αυτοδιοίκησης που έχει την συνολική ευθύνη του διαχειριστικού πλαισίου.

Η παραγωγή της κάθε τοπικής κοινωνίας που θα δημιουργεί σταδιακά ισορροπημένες σχέσεις ανάμεσα:
- στα νερά και στην άρδευση των καλλιεργειών,
- την γεωργική και την κτηνοτροφική παραγωγή,
- την παραγωγή και την μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων
- την φέρουσα ικανότητα του οικοσυστήματος και την οικιστική ανάπτυξη
- τις τεχνολογικές εξελίξεις και την προσαρμογή στην ανοχή του οικοσυστήματος
- την σημαντικότητα της γεωργικής απασχόλησης και την αειφόρο ανάπτυξη,
θα σταθεροποιήσει τις παραγωγικές ικανότητες της κάθε περιοχής και θα αναδείξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της εργασίας και της ζωής σε οργανωμένους οικισμούς της υπαίθρου,σε σχέση με τα αβίωτα αστικά κέντρα.

Σταδιακά η κάθε τοπική κοινωνία, στα πλαίσια της τοπικής αυτοδιοίκησης,θα πρέπει να αποκτήσει ταυτότητα και προδιαγραφές, κινούμενη ταυτόχρονα στην κατεύθυνση της οργάνωση της αγροτικής παραγωγής και της αποκατάστασης του περιβάλλοντος και του τοπίου.

του Κώστα Δεληγιάννη, Γεωπόνου, 18ο τεύχος “Δρόμου των Αγροτών”, Νοέμνριος-Δεκέμβριος 2008

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Πολίτης αριθμός 4!

Το τέταρτο φύλλο του Πολίτη, μπορείτε να το "κατεβάσετε" από εδώ!

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Οι αριθμοί της ημέρας: Ανεργεία στις ΗΠΑ

Το U3 δείχνει την επίσημη ανεργία που ανακοινώνει το Bureau of Labour Statistics
Το U6 είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα γιατί υπολογίζει και τους ανέργους που αποκλείει το U3 και δίνει επίσημο ποσοστό ανεργίας στο 16%.

(απο το athens.indymedia)

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Βαρεμάρα; εμπάθεια;

Τυφλός φανατισμός ή ψηφοθηρία;
Το κράτος αποδεδειγμένα αδυνατεί να προστατέψει την πανίδα, μεταξύ άλλων και από φαινόμενα λαθροθηρίας. Ούτε η πρώτη ανεπάρκειά του ή και έλλειψη βούλησης - διαλέγετε και παίρνετε - είναι, ούτε η τελευταία. Την αδυναμία αυτή έρχονται να καλύψουν οι κυνηγετικές οργανώσεις, καθιερώνοντας εθελοντική εισφορά όλων των κυνηγών για τη λειτουργία σώματος Θηροφυλακής.
Το σώμα αυτό, τα 10 χρόνια που λειτουργεί, έχει να επιδείξει τεράστιες επιτυχίες στη δίωξη της λαθροθηρίας και σε κάθε περίπτωση πολλαπλάσιες αυτών των κρατικών οργάνων, που υποτίθεται ότι κάνουν την ίδια δουλειά.
Θα περίμενε κανείς, ο πετυχημένος αυτός θεσμός και η πρωτοβουλία αυτών που τον δημιούργησαν να επαινείται, ειδικά από όσους έχουν ως σημαία τους τον εθελοντισμό και την κοινωνική προσφορά. Αμ δε! Ερώτηση μιας κυρίας βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ ονόματι Αμμανατίδου, ζητά να καταργηθεί ο θεσμός, με το απίστευτο επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν οι θηροφύλακες να στραφούν κατά των εργοδοτών τους κυνηγών (που προφανώς κατά την ερωτώσα, καίτοι οι ίδιοι δημιούργησαν τον θεσμό και οι ίδιοι τον πληρώνουν από την τσέπη τους, είναι όλοι συλλήβδην λαθροθήρες)! Το ότι τυχόν κατάργηση θα σημάνει μετά βεβαιότητας επιστροφή στο παλαιό καθεστώς της ασυδοσίας, ελάχιστα φαίνεται να ενδιαφέρει την κυρία βουλευτή, μπροστά στη φανατική ή ψηφοθηρική (αυτή ξέρει) υποστήριξη των στερεοτύπων της.
Κι ύστερα σου λένε για τους συντηρητικούς που είναι κολλημένοι και τους «προοδευτικούς» που είναι… ανοιχτόμυαλοι!
Π.Μ.

Αυτά λέει στο χθεσινό Εμπρός και στη στήλη: τα δηκτικά ο Π.Μ.
Και αυτή είναι η ερώτηση της "κάποιας" Λίτσας Αμμανατίδου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα: "Η ασάφεια περί των καθηκόντων και αρμοδιοτήτων των ιδιωτικών φυλάκων θήρας, εγκυμονεί κινδύνους για την βιοποικιλότητα και την άγρια πανίδα της χώρας".

Θα παρακαλούσαμε τον Π.Μ. να μας εξηγήσει σε ποιο σημείο ακριβώς της ερώτησης διάβασε ότι, με την ερώτηση της η Λίτσα Αμμανατίδου ζητά, να "καταργηθεί ο θεσμός της θηροφυλακής"
Θα παρακαλούσαμε επίσης τον Π.Μ. να μας εξηγήσει ποιά ακριβώς είναι τα "στερεότυπα" που με "φανατισμό" ή εξαιτίας "ψηφοθηρικής" διάθεσης, η ΛίτσαΑμμανατίδου υποστηρίζει με αυτή της την ερώτηση.
Εάν δεν έχουμε σαφή απάντηση, προφανώς έχουμε το δικαίωμα να θεωρήσουμε και εμείς με τη σειρά μας, ότι ο Π.Μ έκανε αυτό το σχόλιο γία έναν από τους παρακάτω λόγους:
1ον: Βαρέθηκε να διαβάσει την ερώτηση και αρκέστηκε σε ότι του είπαν ότι ρώτησε η Λίτσα Αμμανατίδου. Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Εάν συμβαίνει αυτό θα πρέπει στο ίδιο σημείο της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ να κάνει την απαραίτητη διόρθωση.
2ον: Ο Π.Μ. έχει κάποιο πρόβλημα με το ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε την ευκαιρία να ξιφουλκίσει: Σε αυτή την περίπτωση εμείς τι να πούμε;. Ας τον κρίνουν οι αναγνώστες της εφημερίδας.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Με αφορμή μια είδηση, που δεν "'έπαιξε" στα δελτία των 8.

Του Σενέρ ΛΕΒΕΝΤ*

Η εκδήλωση που διεξήχθη το περασμένο Σάββατο μπροστά στην πρεσβεία της Τουρκίας στη Λευκωσία μεταφέρθηκε στα ΜΜΕ της Τουρκίας κάτω από τον τίτλο "Θρασύτητα στην ΤΔΒΚ". Τι είναι αυτή η θρασύτητα; Οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση φώναζαν συνθήματα στην πόρτα της πρεσβείας. Όχι αθώα συνθήματα του τύπου "Δεν μπορεί να εμποδιστεί η ειρήνη στην Κύπρο" ή "Ενότητα, Αγώνας, Αλληλεγγύη", που δεν δυσαρεστούν κανέναν. Πιο σοβαρά, πιο θαρραλέα συνθήματα. "Τέρμα στην κατοχή, τέρμα, τέρμα, τέρμα". Μόνο αυτό ήταν; Όχι. Έβαλαν και ένα ματωμένο, κομμένο χέρι μπροστά στην πόρτα της πρεσβείας. Ένα χέρι φτιαγμένο από κεραμικό. Αυτό σήμαινε το εξής: "Ε απελευθερωτή! Αν μας έχεις απελευθερώσει, πάρε το αντίτιμο και δώσε μου πίσω την ελευθερία μου".

Ο γνωστός Τούρκος συγγραφέας Ομέρ Σεϊφεττίν έχει γράψει ένα διήγημα με τίτλο "Το αντίτιμο". Σίγουρα από εκεί έχουν εμπνευστεί. Στην ιστορία εκείνη υπήρχε κάποιος άνδρας που πήρε στη δούλεψή του σαν σκλάβο έναν άλλο άνδρα του οποίου είχε σώσει το χέρι από κόψιμο. Κάθε μέρα στεκόταν από πάνω του και του έλεγε συνεχώς: "Δούλεψε, δούλεψε πιο πολύ. Μην ξεχνάς, εγώ σου έσωσα το χέρι". Μια μέρα, ο άνθρωπος που υπέφερε από το γεγονός ότι του συμπεριφερόταν σαν δούλο, δεν άντεξε, πήρε το τσεκούρι, έκοψε το χέρι του και το πέταξε μπροστά στο αφεντικό του. "Να, πάρε το αντίτιμό σου", του είπε και σηκώθηκε και έφυγε. Έτσι απέκτησε την ελευθερία του.

Άρθρο του Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ, που δημοσιεύτηκε στην κυπριακή εφημερίδα "Πολίτης" 17.2.2009 και αναδημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 28.2.2009

Δεν δημοσιεύτηκε σε καμία άλλη εφημερίδα εκτός από την "Αφρίκα" η είδηση για την εκδήλωση που διοργάνωσαν από κοινού τα κόμματα Νέα Κύπρος, Ενωμένη Κύπρος και Σοσιαλιστικό μαζί με το Πολιτιστικό Κέντρο Μπαράκα. Εμείς αφιερώσαμε ολόκληρη την πρώτη μας σελίδα στη φωτογραφία εκείνου του κομμένου και ματωμένου χεριού. Και γράψαμε το εξής κάτω από αυτήν: "Αν μας απελευθέρωσες, πάρε το αντίτιμό σου!" Παρά το γεγονός ότι τα ΜΜΕ μας θέλησαν να μη δώσουν σημασία σε αυτή την εκδήλωση, τα ΜΜΕ της Τουρκίας δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια και άρπαξαν την ευκαιρία. "Θρασύτητα στην ΤΔΒΚ", είπαν. Κάτω από αυτή την είδηση υπάρχουν πολλά σχόλια αναγνωστών από την Τουρκία. Βρίζουν τους Τουρκοκύπριους. Δεν άφησαν τίποτα που να μην μας είπαν. Αγνώμονες. Παράσιτα. Τεμπέληδες. Και άλλα πολλά. Δεν είναι κάτι το νέο αυτό.

Πρόκειται ουσιαστικά για πράγματα που ακούμε από το 1974. Αφού μας απελευθέρωσαν, απαιτούν εκ μέρους μας αιώνια αφοσίωση. Δεν μπορούν να αντέξουν καθόλου ειδικά το γεγονός ότι το βιοτικό επίπεδο αυτής της "απελευθερωμένης κοινότητας" είναι ψηλότερο από αυτό της Τουρκίας. Επειδή είναι απολύτως βέβαιοι ότι επιβιώνουμε χάρη στη βοήθεια που έρχεται από την Άγκυρα, επαναστατούν για το γεγονός ότι όλοι εδώ ζουν καλύτερα από τους ίδιους. Ο κατώτατος μισθός εδώ είναι διπλάσιος από εκείνον στην Τουρκία. Τους μπαίνουν στο μάτι τα αυτοκίνητα πολυτελείας στους δρόμους μας και οι νεόκτιστες επαύλεις πολυτελείας. Και προσπαθούν συνεχώς να μας βάλουν στη δική τους σειρά. Για παράδειγμα, τώρα έχουν ετοιμάσει ένα νέο οικονομικό πακέτο για εμάς. Για να αρχίζουν με τον κατώτατο μισθό όσοι θα προσλαμβάνονται από δω και μπρος στο δημόσιο. Για να διαμαρτυρηθούν γι' αυτό και να απαιτήσουν την απόσυρση του σχετικού νομοσχεδίου, 22 συντεχνίες θα κατέλθουν αύριο σε μονοήμερη γενική απεργία. Διότι η ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου σε νόμο δεν θα ωφελήσει τίποτε άλλο από την επιτάχυνση της μετανάστευσης των Τουρκοκυπρίων.
Εδώ και 46 χρόνια οι Τουρκοκύπριοι περιφέρονται σε αυτό τον κόσμο σαν φαντάσματα χωρίς να είναι φυσιολογικοί πολίτες κανενός κράτους. Στην τσέπη κρατούν πολλά διαβατήρια. Βγάζουν και δείχνουν όποιο χρειάζεται σε κάθε τελωνείο. Στο αεροδρόμιο της Τύμπου δείχνουν το διαβατήριο της ΤΔΒΚ, στη Λάρνακα το διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Κωνσταντινούπολη της ΤΔΒΚ και στο Λονδίνο της Κύπρου. Αμφιταλαντεύονται όταν τους ρωτήσουν "ποιας χώρας πολίτης είσαι;". Στην Κύπρο δεν μπορούν να έχουν τα πλήρη δικαιώματα του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε και της ΤΔΒΚ. Ούτως ή άλλως, η ιδιότητα του πολίτη της ΤΔΒΚ είναι μια ιθαγένεια μετέωρη. Μήπως αυτό είναι η απελευθέρωση;
Ακόμη και αν κάποιοι πουν πως "αυτές είναι περιθωριακές ομάδες" και τις υποτιμήσουν, η εκδήλωση μπροστά στην πρεσβεία της Τουρκίας είναι θαρραλέα και τολμηρή πράξη. Δυστυχώς, κανένα από τα κόμματά μας που θα λάβουν μέρος στις εκλογές δεν ήταν εκεί. Αν τα ρωτήσουμε για τις απόψεις τους πάνω σε αυτό το θέμα, σίγουρα θα πουν πως "δεν το εγκρίνουμε". Αλλά δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι μια μέρα και αυτοί θα καίγονται από επιθυμία να φωνάξουν πιο δυνατά από αυτούς τους διαδηλωτές. Δυστυχώς θα είναι πολύ αργά.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Οικονομία των αναγκών σε κοινωνία αλληλεγγύης

... ριζική στροφή στο πρότυπο οργάνωσης και ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας, τη στροφή προς την οικονομία των αναγκών, αντί εκείνης των εμπορεύσιμων αξιών με σκοπό το κέρδος. Με πυρήνα της αλλαγής τις ριζικές τομές που πρέπει να γίνουν στην παραγωγή, και όπλο τούς μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου που θα φέρουν στο προσκήνιο τη δυναμική της κοινωνικής αλληλεγγύης, τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη.

Η οξεία οικονομική κρίση, οι απολύσεις και η ανεργία έχουν κλονίσει παλιές βεβαιότητες για την αποτελεσματικότητα μιας οικονομίας που στηρίζεται στις εμπορεύσιμες αξίες με αποκλειστικό στόχο την παραγωγή κέρδους. Και δεν φαντάζουν εξωπραγματικές οι σκέψεις για μια άλλη οικονομία που στοχεύει στην παραγωγή αγαθών για την ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα μιας κοινωνίας «των ευκαιριών», της παντοκρατορίας του χρήματος ως υπέρτατης αξίας της κοινωνίας.
Η θέση ότι οι ανάγκες δεν είναι εμπορεύματα, αναδεικνύει δύο κρίσιμους άξονες: τη σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης για να διαμορφώσει κανείς την οικονομική διάσταση των λύσεων, την αναγκαιότητα του κοινωνικού ελέγχου ώστε να έρθει η πολιτική της πλειοψηφίας και των κινημάτων στο προσκήνιο.

Και οι δυο έννοιες αντιστρατεύονται καταστατικά τον σύγχρονο λαβύρινθο των θεσμών και των «εκπροσωπήσεων», βρίσκονται στη βάση της οικονομίας των αναγκών.

Ας δούμε, για παράδειγμα, την «εξυγίανση» του ασφαλιστικού, δηλαδή τη μείωση του σημερινού πραγματικού εισοδήματος με την αύξηση των εισφορών, τη μείωση της μέσης διάρκειας της σύνταξης με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, και, τέλος, τη μείωση και των ίδιων των συντάξεων. Εκτός του ότι εξυπηρετεί την τόνωση των διεθνών κεφαλαιαγορών με τα «υγιή» αποθεματικά των ταμείων, ποια κοινωνική ανάγκη θεραπεύει; Αντιθέτως, αν υιοθετήσουμε την οπτική της κοινωνικής αλληλεγγύης τότε οι σημερινοί και αυριανοί συνταξιούχοι δικαιούνται το «μέρισμα ανάπτυξης» που έχουν εν πολλοίς χρηματοδοτήσει με τις εισφορές τους. Και αν λείπει κάτι από το «ταμείο», αυτό πρέπει να αναζητηθεί στην κοινωνία, που άλλωστε δεν (πρέπει να) λειτουργεί όπως μια οποιαδήποτε ασφαλιστική εταιρεία! Η λογική της οικονομίας των αναγκών, της κοινωνικής αλληλεγγύης επιτάσσει μια διαφορετική αρχή: το Δημόσιο οφείλει να εγγυάται αξιοπρεπείς συντάξεις (εξασφαλίζοντας πόρους, αναδιαρθρώνοντας δαπάνες), με δεδομένο μάλιστα ότι επί δεκαετίες αξιοποιούσε τα αποθεματικά των ταμείων, για ό,τι θεωρούσε αναπτυξιακές πολιτικές!
Ας δούμε και ένα άλλο παράδειγμα: Ποια ανάγκη εξυπηρετεί η εισαγωγή στο χρηματιστήριο δημόσιων επιχειρήσεων (στην ουσία υπηρεσιών) κοινής ωφέλειας, όταν η ίδια η πράξη αυτή συνεπάγεται ότι αντί για την ευημερία του πολίτη το κριτήριο που πρυτανεύει είναι η απόδοση της μετοχής για τους επενδυτές; Θεωρητικό ζήτημα; Καθόλου! Δείτε τη ΔΕΗ που ευρισκόμενη το 2008 σε δίνη μειούμενης κερδοφορίας ή και ζημιών, επέλεξε αντί της αγοράς ενέργειας από το εξωτερικό την εξάντληση των υδάτινων αποθεμάτων για ιδιοπαραγωγή φθηνής ενέργειας, προς δόξαν της μετοχής της, αλλά με ολέθριες συνέπειες για το περιβάλλον. Για ποια «κοινωνική πολιτική» μιλάμε όταν κοινωνικός έλεγχος στη «μετοχοποιημένη» ΔΕΗ δεν υπάρχει, αλλά μόνον γενικές συνελεύσεις μετόχων οι οποίοι επικροτούν τη λύση που αποδίδει περισσότερο για το πορτοφόλι τους;
Και δεν θα ψάξουμε πολύ αν αναζητήσουμε και άλλα παραδείγματα: ποια ανάγκη εξυπηρετεί η κοινή αγροτική πολιτική, τα χρηματιστήρια πρώτων υλών και τροφίμων, το «στοίχημα» με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων; Τα παραπάνω είναι λίγα μόνο από τα ζητήματα τα οποία η κυρίαρχη οικονομική πολιτική, που υπηρετεί τις εμπορεύσιμες αξίες και το κέρδος, έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο, με κοινό παρονομαστή τη βάναυση καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων που συχνά πληρώνουν με τη ζωή τους την εύκολη κερδοφορία των πλέον καθυστερημένων μερίδων του κεφαλαίου. Μια στάση που έχει στη ρίζα της την αντίληψη ότι η εργασία είναι ένας -συνήθως ακριβός- «συντελεστής παραγωγής» και όχι ο παραγωγός αξιών χρήσης που ικανοποιούν ανάγκες της ζωής.
Όλα αυτά τεκμηριώνουν την ανάγκη για ριζική στροφή στο πρότυπο οργάνωσης και ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας, τη στροφή προς την οικονομία των αναγκών, αντί εκείνης των εμπορεύσιμων αξιών με σκοπό το κέρδος. Με πυρήνα της αλλαγής τις ριζικές τομές που πρέπει να γίνουν στην παραγωγή, και όπλο τούς μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου που θα φέρουν στο προσκήνιο τη δυναμική της κοινωνικής αλληλεγγύης, τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη.

Με τον τρόπο αυτό οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ο κόσμος του πνεύματος και του πολιτισμού, αντικειμενικά εμπλέκονται στην οικοδόμηση μιας «έμπρακτης κριτικής» στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, και διαμορφώνουν μέτωπα πάλης και συσχετισμούς που παραπέμπουν σε ένα εναλλακτικό κοινωνικό όραμα: Τον δημοκρατικό σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

15/02/2009 -ΑΥΓΗ
Του Τάσου ΚΥΠΡΙΑΝΙΔΗ

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα νησιά του Αιγαίου

Τα Συμπεράσματα-Στόχοι, είναι αυτονόητο ότι τιθενται στην κρίση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των Τοπικών Κοινωνικών Φορέων, των Τοπικών Κοινωνιών. Φιλοδοξούμε να αποτελέσουν αγωνιστικούς-διεκδικητικούς στόχους των κοινωνικών κινημάτων, χωρίς την παρουσία των οποίων κανένας στόχος δεν είναι εφικτός.
Είναι φανερό ότι καμιά στρατηγική δεν μπορεί να αντιστρέψει τη σημερινή στρεβλή, άνιση, κοινωνικά άδικη και περιβαλλοντικά καταστροφική ανάπτυξη, αν δεν υπάρξουν αλλαγές συσχετισμών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, αν δεν υπάρξει μια άλλη πορεία σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.

Με μεγάλη επιτυχία διοργανώθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ στη Μυτιλήνη Διημερίδα, στην οποία συμμετείχαν ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Δ. Παπαδημούλης, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Α. Φιλίνη, Θ. Δρίτσας και Γ. Ψαριανός, το μέλος του Π.Γ. του ΣΥΝ Β. Αποστόλου, αυτοδιοικητικά στελέχη από τη Σύρο, τη Μύκονο, τη Ρόδο, την Κω, τη Σάμο, την Ικαρία, την Χίο, τη Λήμνο και τη Λέσβο, πανεπιστημιακοί από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, καθώς και στελέχη περιβαλλοντικών και κοινωνικών οργανώσεων από τις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα.

Εισηγητές ήταν επίσης οι: Γιάννης Σπιλάνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Παναγιώτης Λαμπρόπουλος:, Συντονιστής ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου, Κρίτωνας Αρσένης, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Αλέξανδρος Μαβής, Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου, Αντώνης Χατζηδιαμαντής, Σύμβουλος Ανάπτυξης, Νίκος Συρμαλένιος, νομαρχιακός σύμβουλος Κυκλάδων, μέλος ΚΠΕ του ΣΥΝ, Σταύρος Μέντος, Χωροτάκτης-Πολεοδόμος, συνεργάτης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κόκορης, λέκτορας Παν, Αιγαίου, Γεωργία Βαρελά, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και Γραμματέας Ν.Ε. ΣΥΝ Κυκλάδων, Γιάννης Μαυρογεώργης, Ενωτική Πρωτοβουλία Πολιτών Ευδήλου Ικαρίας, Χρυσαφίδης Παύλος, Γραμματέας ΣΥΝ Σύρου-Μυκόνου, Νίκος Ζάχαρης, Αντινομάρχης Σάμου, Ηλίας Καματερός, συντονιστής ΣΥΡΙΖΑ Β. Δωδεκανήσου, πρώην δημοτικός και νομαρχιακός σύμβουλος, Σάββας Καραγιάννης, , πρώην νομάρχης Δωδεκανήσου, Δημήτρης Γάκης, Γραμματέας Ν.Ε. Ν. Δωδεκανήσου του ΣΥΝ, Γιάννης Κάλας Επίκουρος Καθηγητής Πανεπειστημίου Αιγαίου

Στις εργασίες της διημερίδας έκαναν παρεμβάσεις, εκπρόσωποι τοπικών φορέων της Λέσβου, όπως ο Νομάρχης κ. Βογιατζής, ο δήμαρχος Μυτιλήνης κ. Γιακαλής, ο πρόεδρος του ΤΕΕ κ. Πιτός, ο πρόεδρος του ΓΕΩΤΕΕ κ. Τσακίρης ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου κ. Ορφανός, ο πρόεδρος της Ενωσης Καταναλωτών Λέσβου κ. Καλοτζής, ο αντιπρόεδρος της ΕΛΜΕ κ. Κουφός κα, ενώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις παρακολούθησε πλήθος πολιτών της Λέσβου.

Στο τέλος της διαδικασίας των εισηγήσεων και των παρεμβάσεων ακολούθησε ειδική συζήτηση, η οποία κατέληξε στα παρακάτω συμπεράματα – προτάσεις, που φιλοδοξούν να αποτελέσουν διεκδικητικούς άξονες δράσης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο:

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

1) Το Αρχιπέλαγος μας αποτελείται από εκατοντάδες νησιά και βραχονησίδες, δεκάδες από τα οποία είναι κατοικημένα. Παρότι στο σύνολο του θεωρείται μοναδικό μνημείο της φύσης με πολιτισμό και ιστορία χιλιετιών, σήμερα οι κάτοικοι του υφίστανται τις συνέπειες των πολιτικών που οδήγησαν στην άνιση ανάπτυξη, στην έλλειψη οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, στη συνέχιση της απομόνωσης και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης.

Τα νησιά μας δεν προσφέρουν σημαντικές ευκαιρίες κέρδους για τους κατοίκους του. Ο κατακερματισμούς του χώρου, η απόσταση τους από τις άλλες μεγάλες αγορές, το μεγάλο κόστος μεταφοράς των προϊόντων καθώς επίσης και η μικρή και περιορισμένη «εσωτερική αγορά» τους, δεν «ευνοεί τις επενδύσεις» και τα κάνει να μην είναι «ανταγωνιστικά». Οι κάτοικοι τους, διεσπαρμένοι σε πολλές δεκάδες μικρά και μεγάλα νησιά δεν αποτελούν μια κρίσιμη μάζα καταναλωτών που θα έκανε «ανταποδοτικές» μεγάλες επενδύσεις.
Αποτελούν όμως ευκαιρίες κέρδους για τα μεγάλα κερδοσκοπικά συμφέροντα, που επιβουλεύονται το φυσικό κάλλος και τις ιδανικές συνθήκες που προσφέρει ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα. Σημαντικές υποδομές όπως η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, οι μεταφορές και κυρίως η γη ανοίγουν την όρεξη του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτά προσφέρουν ευκαιρίες κέρδους για τους εφοπλιστές, τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, το τραπεζικό κεφάλαιο και τους επίδοξους μεγαλοεπενδυτές στον τομέα της ενέργειας.
Για αυτό το λόγο, στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που όλα αυτά τα χρόνια ακολουθούν τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν παίρνουν υπόψη τους τις ανάγκες των κατοίκων των νησιών μας και αντιστρατεύονται λογικές βιώσιμης ανάπτυξης. Αντίθετα κυριαρχούν λογικές απορρόφησης πόρων, χωρίς σχεδιασμό και προτεραιότητες, με γνώμονα την εξυπηρέτηση πελατειακών και ψηφοθηρικών επιδιώξεων, αλλά και μικροκομματικών - μικροτοπικών συμφερόντων.
Το τυχαίο και το αυθαίρετο κυριαρχεί.
Αυτός είναι και ο λόγος που το μοντέλο ανάπτυξης των νησιών, στηρίχτηκε κυρίως στον μαζικό τουρισμό και την εμπορευματοποίηση της γης και όχι στην ικανοποίηση των αναγκών των νησιωτών. Αυτό το μοντέλο, παρά τα κονδύλια που εισέρευσαν, παρά τις υποδομές που έγιναν, οδήγησε σε κοινωνική και περιβαλλοντική υποβάθμιση της ζωής σε αυτά. Για πολλά νησιά, η πληθυσμιακή συρρίκνωση και γήρανση, η εγκατάλειψη παραγωγικών δραστηριοτήτων, σημαντικών για τις τοπικές οικονομίες και κοινωνίες, η εποχιακή απασχόληση, έχουν σαν αποτέλεσμα, οι κάτοικοι τους να εξαρτούνται, για την ικανοποίηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών αναγκών τους, από το κέντρο.
O κίνδυνος, μετά από δύο η τρείς γενιές να μην υπάρχει παραγωγικό δυναμικό σε πολλά από τα νησιά μας είναι σήμερα κάτι παραπάνω από υπαρκτός.

2) Οι κάτοικοι των νησιών βιώνουν καθημερινά συνθήκες έντονης ανασφάλειας που προέρχονται από το γεγονός ότι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες και αγαθά, όπως είναι η υγεία, η μετακίνηση και μεταφορά, η ενέργεια, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, όχι μόνο δεν ικανοποιούνται αλλά υποβαθμίζονται καθημερινά.

Ιδιαίτερα δύσκολη γίνεται καθημερινά η ζωή των πλέον ευάλωτων ομάδων του νησιώτικου πληθυσμού δηλαδή των γυναικών, της νεολαίας, των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, των μεταναστών και των συνταξιούχων. Ειδικότερα η νεολαία που δεν βρίσκει εύκολα διεξόδους σε μια αγορά εργασίας που χαρακτηρίζεται από το μικρό μέγεθος τα εγκαταλείπει. Οι εργαζόμενοι στις χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις ασφυκτιούν ανάμεσα στους χαμηλούς μισθούς, την (τις περισσότερες φορές) ανασφάλιστη εργασία και την ακρίβεια που εξανεμίζει τα εισοδήματα τους.

3) Η μέχρι σήμερα στρεβλή, ανορθολογική και ανεξέλεγκτη χωρίς όρια ανάπτυξη, άφησε πίσω της σοβαρές καταστροφικές συνέπειες στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον. Έβαλε υποθήκες για μια μη αντιστρέψιμη πορεία, που θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στον οικονομικό μαρασμό.

Οι πόλεις του αιγαιοπελαγίτικου συμπλέγματος, αναπτύσσονται άναρχα, αναπαράγοντας ένα μοντέλο δόμησης και λειτουργίας που αντιγράφει τα πρότυπα των μεγαλουπόλεων δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες ζωής και κίνησης στους κατοίκους τους. Η ενδοχώρα και τα χωριά μας ερημωνόμουν, ενώ οι εκτός σχεδίου περιοχές μετατρέπονται από αγροτική γη σε οικόπεδα με ότι αυτό συνεπάγεται για την πρωτογενή παραγωγή και το περιβάλλον. Η εμπορευματοποίηση των δημοσίων χώρων (πεζοδρομίων, παραλιών, πλατειών) καθώς επίσης και η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, επιβαρύνει τόσο τους κατοίκους, όσο και τους τουρίστες-επισκέπτες.

4) Μετά από τρία ΚΠΣ, στα περισσότερα νησιά και ειδικότερα στα μικρότερα από αυτά σοβαρές ελλείψεις υποδομών υγείας, παιδείας, καθώς και περιβάλλοντος (διαχείριση απορριμμάτων και λυμάτων) εξακολουθούν να υπάρχουν, ενώ πολλά λιμάνια είναι επικίνδυνα και ακατάλληλα για προσέγγιση σύγχρονων πλοίων, με ότι αυτό σημαίνει για την καθημερινή διαβίωση των πολιτών.

Το ΕΣΠΑ (Δ' ΚΠΣ), που αποτελεί το τελευταίο ουσιαστικά χρηματοδοτικό εργαλείο της χώρας μας, διαφαίνεται ήδη, ότι δεν θα μπορέσει να καλύψει τους στόχους και τις αναπτυξιακές ανάγκες του νησιωτικού χώρου (οικονομική- κοινωνική συνοχή, άρση της απομόνωσης) ούτε την περίοδο 2007 - 2013, αφού θα το διαχειρίζεται ένας συγκεντρωτισμός μηχανισμός, η Υπερπεριφέρεια Κρήτης και Νήσων Αιγαίου (ουσιαστικά το Υπουργείο Οικονομίας), ερήμην της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των τοπικών κοινωνιών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, δύο και πλέον χρόνια από την έναρξη της διαχειριστικής περιόδου, δεν έχει εκταμιευτεί ούτε ένα ευρώ, ενώ οι πιστοποιήσεις των τελικών δικαιούχων καθυστερούν χαρακτηριστικά

5) Η Νησιωτικότητα που έχει θεσμοθετηθεί τόσο από τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, όσο και από το Ελληνικό Σύνταγμα, μέχρι σήμερα αποτελεί κενό γράμμα, διότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν ενδιαφέρθηκαν να τις μετουσιώσουν σε εξειδικευμένες πολιτικές στο νησιωτικό χώρο.

Η Αριστερά οφείλει να επεξεργασθεί ολοκληρωμένες θέσεις για τη νησιωτική πολιτική, έτσι ώστε να συγκροτηθεί η στρατηγική των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων για μια βιώσιμη – αειφόρο ανάπτυξη σε όφελος των νησιών και του κοινωνικού συνόλου

6) Στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης τα νησιά μας είναι τα πλέον ευάλωτα. Σε πολύ μεγάλο βαθμό η οικονομία των νησιών είναι εξαρτημένη και στηρίζεται στις εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών. Η κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών που παράγονται τοπικά υποχωρεί. Δεν υπάρχει «αυτάρκεια», ενώ η σχεδόν αποκλειστική εξάρτηση αρκετών νησιών από τον τουρισμό, κάνει το μέλλον τους αρκετά δύσκολο. Ήδη τα πρώτα σημάδια της κρίσης φαίνονται.

Σε αυτές τις συνθήκες καθίσταται επιτακτικά επείγον να προτείνουμε ένα σχέδιο αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης, που θα παίρνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες των νησιωτικών κοινωνιών. Από την άλλη αυτό το σχέδιο θα πρέπει να θέτει τις βάσεις για την βιώσιμη ανάπτυξη των νησιών μας.
Βασική προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου είναι η μεταφορά πόρων από το κέντρο στην περιφέρεια και ειδικότερα στα νησιά.

7) Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των νησιωτών, περνάει μέσα από τη βιώσιμη ανάπτυξη των νησιών. Αυτή αποτελεί όρο επιβίωσης για τους νησιώτες, αφού όχι μόνο διασώζει, κατά το δυνατόν, τα μοναδικά συγκριτικά πλεονεκτήματα του αιγαιοπελαγίτικου χώρου, το περιβάλλον και τον πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα δίνει χώρο για ανάπτυξη κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων στους κατοίκους των νησιών, που ταιριάζουν με τις ιδιαιτερότητες τους και τις δυνατότητες τους.

Η ριζοσπαστική αριστερά προτάσσει ένα μοντέλο ανάπτυξης για τα νησιά του Αιγαίου που στηρίζεται πρώτα και κύρια στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των κατοίκων τους. Αυτό θα κάνει τα νησιά ελκυστικά όχι μόνο στους επισκέπτες, αλλά και για την προσέλκυση και νέων κατοίκων.
Όσο πιο γρήγορα αυτή η αλήθεια κατανοηθεί, τόσο πιο σταθερά και μακροπρόθεσμα θα διασφαλιστεί η ισορροπία και η ευημερία των τοπικών κοινωνιών. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει, ένα τρόπο ζωής και παραγωγικής δραστηριότητας συμβατό με το εύθραυστο περιβάλλον και τα οικοσυστήματα των νησιών.
Το μοντέλο που προτείνουμε, έρχεται σε σύγκρουση με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές και την επιχειρούμενη εφαρμογή τους στα νησιά από τους κεντρικούς και τοπικούς εκπροσώπους του δικομματισμού. Οι αναπτυξιακές μας επιλογές δεν μπορούν να προχωρήσουν χωρίς αντιστάσεις, χωρίς συγκρούσεις και χωρίς την ενεργό και ουσιαστική συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών.
Να γιατί πρέπει να διαμορφωθούν ευρύτερες τοπικές κοινωνικές συμμαχίες. Που όχι μόνο θα αντιστέκονται στις νεοφιλελεύθερες λογικές και πολιτικές, αλλά, πολύ περισσότερο, θα διαμορφώνουν και θα προτάσσουν ένα άλλο μοντέλο για την πορεία των νησιών μας. Ένα άλλο μοντέλο για την ίδια τη ζωή μας.
Και σήμερα υπάρχουν αντιστάσεις.

• Αγρότες και κτηνοτρόφοι διεκδικούν το δικαίωμα να ζουν με αξιοπρέπεια στον τόπο τους. Να ζουν από την εργασία τους παράγοντας ασφαλή και υγιεινά τρόφιμα.
• Παραγωγοί και έμποροι διεκδικούν το δικαίωμα να ζουν, διατηρώντας την ποιότητα ζωής τους. Παράγουν ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες. Με σεβασμό στο περιβάλλον και στον συνάνθρωπό τους.
• Εργαζόμενοι κινητοποιούνται δίνοντας το παρόν στην μάχη για την υπεράσπιση των κοινωνικών τους δικαιωμάτων.
• Γυναίκες οργανώνονται και διεκδικούν, με την δημιουργία συνεταιρισμών, το δικαίωμα της συντήρησης των οικογενειών τους και της συμμετοχής στην τοπική κοινωνία τους.
• Ομάδες πολιτών διεκδικούν το δικαίωμα στον πολιτισμό. Παράγουν οι ίδιες πολιτισμό.
• Ομάδες και συλλογικότητες να υπερασπίζονται το περιβάλλον και να διεκδικούν περισσότερους δημόσιους χώρους στην πόλη και τα χωριά μας.
• Ομάδες συμπολιτών μας υπερασπίζονται έμπρακτα τους χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες που φθάνουν στις ακτές μας .

Αυτές οι πρωτοβουλίες πρέπει να πολλαπλασιαστούν και να μετατραπούν σε ένα πολιτικό πρόγραμμα, που θα διεκδικεί, όχι για λογαριασμό της, αλλά, μαζί με τη νησιωτική κοινωνία, το δικαίωμα στο αυτονόητο: Να ζήσουμε στον τόπο που γεννηθήκαμε ή που επιλέξαμε. Αυτό το πολιτικό πρόγραμμα, πρέπει να υποστηρίζεται από ένα τοπικό εναλλακτικό αναπτυξιακό σχέδιο που θα τοποθετεί την νησιωτική κοινωνία μας, την εργασία, τους ανθρώπους και το περιβάλλον πάνω από τις αγορές και τα κέρδη.
Ακτοπλοΐα - μεταφορές

8) Κομβικό στοιχείο για την άρση της απομόνωσης της νησιωτικής Ελλάδας και της σύγκλισης, αποτελούν οι ασκούμενες πολιτικές στον τομέα των μεταφορών και της Ακτοπλοΐας.

Φαίνεται ότι το αυτονόητο δικαίωμα των κατοίκων των νησιών αλλά και των επισκεπτών για ανεμπόδιστη μετακίνηση ανθρώπων και προϊόντων δώδεκα μήνες το χρόνο τόσο προς την ηπειρωτική Ελλάδα, όσο και μεταξύ των νησιών, δεν είναι κατανοητό από τις διαχρονικά ασκούμενες πολιτικές, που χρησιμοποιούν τους νησιώτες ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αντί η ακτοπλοϊκή διασύνδεση να αποτελεί κοινωνικό δικαίωμα, αυτή έχει παραδοθεί πλήρως στα συμφέροτα των εφοπλιστών, που λυμαίνονται μέσω των καρτέλ που έχουν συστήσει είτε τις γραμμές φιλέτο, είτε τις γραμμές δημοσίου συμφέροντος, μέσω συνεχώς αυξανόμενων επιδοτήσεων, σε βάρος των ελλήνων φορολογουμένων.
Σήμερα ζούμε την ολόπλευρη κρίση του «συστήματος μεταφορών και επικοινωνιών» των νησιών μας, αφού:

• Δεν αντιμετωπίζονται ολοκληρωμένα οι ολοένα και μεγαλύτερες ανάγκες μεταφοράς ανθρώπων και προϊόντων από και προς τα νησιά.
• Η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αντίληψη που ισχυρίζεται ότι αυτές τις ανάγκες μπορεί να καλυφθούν από τον ανταγωνισμό, έχει διαψευσθεί και διαψεύδεται καθημερινά στην πράξη.
• Η «αγορά» δεν ενδιαφέρεται να ανταποκριθεί στις ανάγκες μετακίνησης του νησιώτη, εαν δεν αποφέρει τα υπέρογκα κέρδη για τους εφοπλιστές.
• Τα περισσότερα νησιά βαφτίζονται “άγονα” για να διεκδικούν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, ολοένα και περισσότερες επιδοτήσεις, σε βάρος των ελλήνων φορολογουμένων

Αποτέλεσμα: Το σύστημα μεταφορών που διαμορφώθηκε δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους των νησιών μας, δεν εξυπηρετεί τους επισκέπτες, δεν εξυπηρετεί τις εμπορευματικές μεταφορές, δεν εξυπηρετεί την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του νησιωτικού χώρου τόσο σε σχέση με την ηπειρωτική χώρα όσο και ενδονησιωτικά δημιουργώντας μεγάλες ανισότητες μεταξύ των πολιτών.

9) Για το ΣΥΡΙΖΑ η ακτοπλοϊκή συγκοινωνία και οι μεταφορές αποτελούν κοινωνικό αγαθό και προϋπόθεση της όποιας ανάπτυξης του νησιωτικού χώρου, αποτελούν κομβικό στοιχείο για την βιώσιμη ανάπτυξη στα νησιά, την άρση της απομόνωσης τους, τη σύγκλιση τους με την ηπειρωτική Ελλάδα.

Ταυτόχρονα οι ενδομεταφορές μπορούν να υποστηρίξουν αποφασιστικά την ανάπτυξη μιας κοινής νησιωτικής ταυτότητας, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την ενίσχυση της κοινής δράσης και της δικτύωσης τοπικά και ενδοπεριφερειακά των νησιωτικών κοινωνιών.
Προτείνουμε: Ένα ολοκληρωμένο σύστημα παροχής των αναγκαίων υπηρεσιών μεταφοράς με:
α) Θεσμική κατοχύρωση με νομοθετική ρύθμιση ενός ελάχιστου δημόσιου συγκοινωνιακού δικτύου στο θαλάσσιο χώρο της πατρίδας μας όπως και στην στερεά Ελλάδα με ισχυρή ακτοπλοΐα με ταχτικές, προγραμματισμένες, γρήγορες και ασφαλείς συνδέσεις. Έτσι θα απαλλαγούμε από την ομηρία των διαγωνισμών των «άγονων γραμμών και των γόνιμων εφοπλιστών.
β) δημόσιου χαρακτήρα εθνικό αερομεταφορέα (Ολυμπιακή) με συνεχή βελτίωση αεροπορικών υπηρεσιών για τα νησιά.
γ) ενθάρρυνση και ενίσχυση της χρησιμοποίησης και άλλων μέσων όπως υδροπλάνα, ελικόπτερα, κλπ για την κάλυψη ειδικών αναγκών.
• Αυτό το σύστημα των πολλαπλών και συμπληρωματικών μέσων πρέπει να έχει ένα ενιαίο κέντρο επιτελικής διεύθυνσης, προγραμματισμού εποπτείας και ελέγχου.
• τη δημιουργία ενός δημόσιου - κοινωνικού φορέα παροχής ακτοπλοϊκών υπηρεσιών. Ο φορέας αυτός θα είναι υπεύθυνος για τη ναυπήγηση ή την αγορά πλοίων. Τα πλοία αυτά, θα διαχειρίζεται ο ίδιος όπως συμβαίνει στη Φινλανδία. Ο φορέας αυτός, όμως, μπορεί να αναθέτει τη διαχείριση κάποιων απ’ αυτά τα πλοία με leasing ή με προγραμματικές συμφωνίες στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπως συμβαίνει στη Δανία ή και σε άλλους φορείς όπως εταιρίες λαϊκής βάσης νέου τύπου με συμμετοχή και της Αυτοδιοίκησης Ως πρώτιστο καθήκον και αποστολή του θα έχει την εξασφάλιση της κάλυψης των λεγόμενων άγονων γραμμών, της σύνδεσης των νησιών μεταξύ τους και της ρυθμιστικής του παρέμβασης συνολικά στο σύστημα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Η ύπαρξη ενός τέτοιου δημόσιου φορέα δεν αποκλείει τη δράση ιδιωτικών εταιριών. Όμως, οι ιδιωτικές εταιρίες πρέπει να υπόκεινται σε ένα πλαίσιο αυστηρότατων κανόνων που να ανταποκρίνονται στον κοινωνικό χαρακτήρα των υπηρεσιών και στους κανόνες ασφάλειας.
• Ως συνέπεια μιας τέτοιας αντίληψης, προτείνουμε επίσης άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας των εισιτηρίων. Προς αυτή την κατεύθνση βασικό μέτρο αποτελεί η καθιέρωση της αρχής του «μεταφορικού ισοδύναμου». Ίδιος ναύλος για ίσο μεταφορικό έργο. Ίση μεταχείριση πολιτών ανάμεσα στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα.
• Τέλος, θεωρούμε ότι η έμπρακτη αναγνώριση της «νησιωτικότητας», συνδέεται με την διεκδίκηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσθετων κονδυλίων για αγορά νέων ή και επισκευή πλοίων, κατά προτεραιότητα στα ελληνικά ναυπηγεία.
Τοπική Ανάπτυξη

10) Η Βιώσιμη (αειφόρος) ανάπτυξη, απαιτεί την εφαρμογή ενός συνόλου δράσεων και πολιτικών, άρρηκτα συνδεδεμένων μεταξύ τους, έτσι που να συγκροτούν στοιχεία μιας ενιαίας στρατηγικής.

Τα υφιστάμενα εργαλεία άσκησης πολιτικής στο νησιωτικό χώρο, που σήμερα εκφράζονται κυρίως με το «εθνικό χωροταξικό πλαίσιο», το «χωροταξικό πλαίσιο για τον τουρισμό» καθώς και το αντίστοιχο για τις «ανανεώσιμες πηγές ενέργειας» είναι ανεπαρκέστατα, δεν ανταποκρίνονται στις νησιωτικές ιδιαιτερότητες και αντιστρατεύονται τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης
Πρέπει ιδιαίτερα να σημειώσουμε το γεγονός ότι στο Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο απουσιάζει ο ανατολικός άξονας της Χώρας, ένας Ανατολικός Νησιωτικός Άξονας από το Βόρειο Αιγαίο ως την Κρήτη. Στις προτάσεις που προβάλλονται από τη δική μας πλευρά αυτό το ζήτημα παίζει κεντρικό ρόλο. Γιατί αυτός ο ανατολικός άξονας είναι απαραίτητος για την εδαφική συνοχή ως προς τα νησιά του Αιγαίου, για δίκαιη κατανομή των φυσικών πόρων και για ίση προσβασιμότητα προς όλες τις περιφέρειες της χώρας. Ένας τέτοιος άξονας οφείλει να ενισχύσει το ρόλο των συγκοινωνιών και των βασικών υπηρεσιών στα νησιά, έτσι ώστε να εντάσσεται και το Αιγαίο σε ένα πολυκεντρικό αναπτυξιακό πρότυπο με όραμα, με κριτήριο την αειφορία και το σεβασμό στο περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονομιά.

11) Ο Χωροταξικός Σχεδιασμός, που αποτελεί πρωταρχική προϋπόθεση αειφορικής ανάπτυξης, θα πρέπει να έχει ως κύριο στόχο τον καθορισμό ζωνών και χρήσεων γης (οικιστική, τουριστική, γεωργική, βιομηχανική, φυσικού κάλλους κλπ), μέσα από τις οποίες θα προκύπτουν σαφώς και οι αντίστοιχοι όροι δόμησης, καθώς και οι περιοχές απόλυτης ή μερικής προστασίας.

Στα πλαίσια αυτά η κάλυψη των οικιστικών αναγκών, τόσο για μόνιμη, όσο και για παραθεριστική κατοικία, θα πρέπει να βασιστεί στη σταδιακή κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης με ταυτόχρονη σχεδιασμένη επέκταση των σημερινών οικισμών, καθώς και στο ζωντάνεμα – μέσα από κατάλληλα κίνητρα – των παλιών ερειπωμένων και εγκαταλελειμμένων οικισμών, με σεβασμό στην παράδοσιακή αρχιτεκτονική. Σε αυτή τη λογική, θα μπορούσε να προωθηθεί μια πολιτική τοπικού αναδασμού των ιδιοκτησιών, καθώς και δυνατότητα μεταφοράς του συντελεστή δόμησης.
Συνδεδεμένες με τις χρήσεις γης, πρέπει να είναι και οι αντικειμενικές αξίες, σε αντίθεση με το σημερινό γενικευμένο και ισοπεδωτικό τρόπο που λειτουργεί αντικειμενικά υπέρ των ξένων μεγάλων επενδυτών και αποθαρρυντικά για τον ντόπιο πληθυσμό.
• Για να διασφαλιστούν πραγματικά οι όροι για βιώσιμη-αειφόρο ανάπτυξη του νησιωτικού χώρου, οφείλουμε να συμπεριλάβουμε στα κριτήρια της αειφορίας, τη φέρουσα ικανότητα του κάθε νησιού. Κατά συνέπεια η υλοποίηση αναπτυξιακών επιλογών, θα πρέπει να συνυπολογίσει και την εκπόνηση των ειδικών μελετών χωρητικότητας για κάθε νησί.

12) Ο Τουρισμός, που αποτελεί και την κύρια οικονομική δραστηριότητα στο νησιωτικό χώρο, πρέπει να αποκτήσει ποιοτικά χαρακτηριστικά και να αναπτυχθεί κυρίως μέσα από τις μορφές του εναλλακτικού τουρισμού.

Η ανάπτυξη του εναλλακτικού τουρισμού σε όλες του τις μορφές, (φυσιολατρικός–οικολογικός, αγροτουρισμός, γεωλογικός, πολιτιστικός, αρχαιολογικός, βιομηχανικός, καταδυτικός, ιαματικός, συνεδριακός, θρησκευτικός κλπ.), σε αντίθεση με το μοντέλο του μαζικού τουρισμού (ήλιος και θάλασσα) που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, αποτελεί τη σύγχρονη μορφή του τουρισμού, που μπορεί να συμβάλλει στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, να αυξήσει σημαντικά το τουριστικό ρεύμα, να δώσει ώθηση και σε άλλους παραγωγικούς τομείς, να στηρίξει την παραμονή των κατοίκων και ιδιαίτερα των νέων στα νησιά.

13) Το Ενεργειακό αντιμετωπίζεται μέχρι σήμερα ως πρόβλημα αντιμετώπισης της διαρκώς αυξανόμενης ζήτησης και όχι ως στοιχείο αναπτυξιακού-παραγωγικού μοντέλου και καταναλωτικών συμπεριφορών.

Σε μια περίοδο σοβαρών κλιματικών αλλαγών, μια ήπια ενεργειακή πολιτική, πρέπει να βασιστεί σε δύο άξονες α) σε πολιτικές εξοικονόμησης ενέργειας, με χρήση πιο οικονομικών κινητήρων και λαμπτήρων, ενώ ο βιοκλιματικός τρόπος δόμησης μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική μείωση των καταναλώσεων και β) στην ορθολογική αξιοποίηση των ΑΠΕ, με σεβασμό στην κλίμακα του νησιωτικού χώρου. Είμαστε σαφώς υπέρ της αξιοποίησης τους, με την προϋπόθεση κατάθεσης από την Τοπική Αυτοδιοίκηση Ειδικού Χωροταξικού για κάθε νησί. Δεν συμφωνούμε με τη μετατροπή των νησιών μας σε εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (π.χ. με την εγκατάσταση υπερμεγέθων αιολικών πάρκων), αλλά δεν αποδεχόμαστε υποχρεωτικά και τη λογική των ορίων της ενεργειακής αυτάρκειας, στο βαθμό που μπορούν να αντιμετωπιστούν ενεργειακές ανάγκες γειτονικών νησιών και ταυτόχρονα αυτό να λειτουργήσει υπέρ της ελάφρυνσης βεβαρυμένων οικολογικά περιοχών (Μεγαλόπολη, Πτολεμαϊδα κλπ.).
Δεν συμφωνούμε επίσης με οποιαδήποτε σκέψη για χρήση της πηρυνικής ενεργειας για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειες
Σήμερα για ισορροπημένη ενεργειακή πολιτική, που θα αξιοποιεί, τη λειτουργία των θερμικών εργοστασίων, τις ΑΠΕ, τα υβριδικά συστήματα, είμαστε υπέρ της διασύνδεσης των νησιών είτε μεταξύ τους, είτε με την ηπειρωτική Ελλάδα, είτε με τις Μικρασιατικές ακτές και ταυτόχρονα ζητάμε την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων λειτουργίας των ρυπογόνων εργοστασίων.

14) Ιδιαίτερη σημασία για την αειφορική και ισόρροπη ανάπτυξη των νησιών, αλλά και για την παραμονή των κατοίκων σε πολλά από αυτά έχει η στήριξη του αγροτικού κόσμου τους, των αλιέων, των γεωργών και των κτηνοτρόφων.

Αντιμετωπίζουμε το πρωτογενή τομέα στα νησιά ως ένα ενιαίο χώρο, ως ένα σύνολο δραστηριοτήτων μέσα από τις οποίες:

• παράγονται υλικά αγαθά, τρόφιμα, δηλαδή αγαθά απαραίτητα για την διατροφή και επιβίωση των κατοίκων των νησιών και των επισκεπτών τους. Μας ενδιαφέρει ζωηρά τα τρόφιμα αυτά, να είναι προσιτά, δηλαδή φθηνά αλλά και υγιεινά και ασφαλή για αυτούς που θα τα καταναλώσουν.
• Υποστηρίζεται η απασχόληση, η διατήρηση και η αύξηση των θέσεων εργασίας.
• Προστατεύεται το περιβάλλον γιατί όλες οι εφαρμοζόμενες τεχνικές οφείλουν όχι μόνο να το σέβονται αλλά και να το περιφρουρούν.

Σε αυτά τα πλαίσια απαιτούνται:
• Δημόσιες πολιτικές για την ενίσχυση της «κοινωνικής θέσης» των αγροτών των κτηνοτρόφων και των αλιέων
• Ξεκάθαρες πολιτικές για την ενίσχυση της συλλογικής δράσης τους, για την ενίσχυση της διαπραγματευτικής τους θέσης ώστε να μπορούν να υπερασπιστούν με αξιώσεις το μόχθο τους, το εισόδημα τους, το δικαίωμα τους να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
• Μέτρα μείωσης της ψαλίδας τιμών παραγωγού και καταναλωτή
• Γενναία χρηματοδοτικά μέτρα και πολιτικές για την δραστική μείωση του κόστους καλλιέργειας και παραγωγής
• Δημόσιες πολιτικές για την δημιουργία και αποτελεσματική λειτουργία υποδομών στήριξης της Γεωργίας και της Κτηνοτροφίας, για τη στήριξη των αγροτών και των κτηνοτρόφων.
• Πολιτικές υποστήριξης για όλα βασικά αγροτικά προϊόντα σε κάθε νησί ξεχωριστά.
Στο πλαίσιο αυτό μεγάλη σημασία έχει η μεταποίηση της τοπικής παραγωγής σε τρόφιμα, η προώθηση των προϊόντων ονομασίας προέλευσης, ενώ ξεχωριστή διάσταση πρέπει να πάρει η στήριξη της βιολογικής γεωργίας και της κτηνοτροφίας (αειφορική διαχείριση των βοσκοτόπων) με στόχους τη μείωση της ρύπανσης, την προστασία της άγριας χλωρίδας και πανίδας, τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και του αγροτικού τοπίου, την αειφορική διαχείριση των εδαφικών πόρων, την προστασία της δημόσιας υγείας.
Σχετικά με την αλιεία, οφείλουμε να στηρίξουμε την παράκτια αλιεία, που βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο από τη βιομηχανική αλιεία (ανεμότρατες, γρι γρι), που καταστρέφει το βυθό και το γόνο, ενώ υποστηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Η ανάπτυξη «θαλάσσιων αποθεμάτων» περιοχών δηλαδή στις οποίες θα προστατεύονται τα ενδιαιτήματα και η ποικιλία της θαλάσσιας ζωής, μπορούν να αποτελέσουν μια μορφή προστασίας των θαλάσσιων οικοσυστημάτων που θα έχει ταυτόχρονα και ευεργετικές συνέπειες στην αύξηση των ποσοτήτων των αλιευμάτων.
Τονίζουμε ότι το σύνολο των μέτρων και των πολιτικών στον αγροτικό χώρο θα πρέπει, πριν απ’ όλα, να απευθύνονται και να παρέχουν ειδικά κίνητρα στους νέους, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ενασχόληση τους με την αγροτική οικονομία και την παραμονή τους στα νησιά.

15) Η κυριαρχία των μικρών και οικογενειακών επιχειρήσεων καθώς και της αυτοαπασχόλησης καθορίζει την παραγωγική φυσιογνωμία των νησιών.

Οι μικρές επιχειρήσεις δημιουργούν απασχόληση Απασχολούν σημαντικά τμήματα του τοπικού δυναμικού. Σε αρκετά νησιά είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί και να αυξηθεί η απασχόληση. Αποτελούν στοιχείο του νησιωτικού πολιτισμού και της νησιωτικής φυσιογνωμίας. Από την άλλη όμως αυτό το ίδιο το μοντέλο κάνει ιδιαίτερα ευάλωτες και εύθραυστες τις τοπικές οικονομίες, από τη στιγμή που κάνει τις όποιες παραγωγικές δραστηριότητες ευάλωτες στον ανταγωνισμό.
Αξονες διεκδίκησης του σχεδίου μας για τις ΜΜΕ στα νησιά είναι οι παρακάτω:
• Προστασία και εκσυγχρονισμό του νησιωτικού παραγωγικού ιστού στην κατεύθυνση της παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών που θα ικανοποιούν τις τοπικές και περιφερειακές ανάγκες. Ενίσχυση της κοινής δράσης και της δικτύωσης τοπικά και ενδοπεριφερειακά των νησιωτικών επιχειρήσεων. Έλεγχος και περιορισμός –κατά το δυνατόν- της εγκατάστασης και λειτουργίας μεγάλων επιχειρήσεων (κυρίως λιανικού εμπορίου)
• Αυξημένες χρηματικές επιχορηγήσεις για την προσέλκυση, ίδρυση και εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων όλων των νησιωτικών κλάδων και μέτρα μείωσης του λειτουργικού κόστους επιχειρήσεων, (επιχορήγηση μεταφοράς πρώτων υλών, προϊόντων και κατοίκων “μεταφορικό ισοδύναμο”, φορολογικές ελαφρύνσεις) σε συνδυασμό με την απλούστευση και εξορθολογισμό των διαδικασιών, αδειοδότησης, λειτουργίας και ελέγχου των επιχειρήσεων και την ενίσχυση της εξωστρέφειας τους.
• Βελτίωση και εκσυγχρονισμό των υποδομών (ενδομεταφορών, τεχνολογιών επικοινωνίας, κλπ.)
Περιβάλλοντικές Υποδομές

16) Η πολιτική για το νερό έχει απόλυτη σχέση με την αντίληψη μας για ήπια βιώσιμη ανάπτυξη, αφού η χρήση του αποτελεί κρίσιμο, μετρήσιμο στοιχείο για την φέρουσα ικανότητα του κάθε νησιού.

Η προστασία και διαχείριση του υδάτινου δυναμικού, αποτελεί για τα νησιά μας αιχμή πρώτης προτεραιότητας και απαιτεί τη χάραξη μακροπρόθεσμης στρατηγικής Η λύση των αφαλατώσεων και μάλιστα χωρίς χρήση των ΑΠΕ δεν είναι μονόδρομος και θα πρέπει ανάλογα με τις τοπικές ιδιομορφίες, να συνδυάζεται και με άλλα μέτρα (λιμνοδεξαμενές, μικρά φράγματα κλπ.).

17) Η ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων, των λυμάτων και γενικά των αποβλήτων, απαιτεί ολοκληρωμένο σχέδιο, που υπερβαίνει την αρμοδιότητα του κάθε ΟΤΑ χωριστά και χρειάζεται να ειδωθεί από μια συνολική οπτική σε επίπεδο ευρύτερων νησιωτικών συγκροτημάτων.

Η αντικατάσταση των ανεξέλεγκτων χωματερών, που πρέπει σύμφωνα και με την Ε.Ε. να είχε ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2008, με τους ΧΥΤΑ, δεν αποτελεί από μόνη της λύση.
Η δημιουργία των Χώρων Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων (ΧΥΤΥ) οφείλει να είναι η κατάληξη μιας διαδικασίας που θα καταλήγουν τα υπολείμματα των σκουπιδιών, αφού έχει προηγηθεί διαχωρισμός στην πηγή, ανακύκλωση απορριμμάτων και λυμάτων, κομποστοπόίηση κλπ. Άμεσος στόχος παραμένει η κατάρτιση των Σχεδίων Διαχείρισης για τα αδρανή, τα ιατρικά και τα επικίνδυνα απόβλητα, καθώς και ο καθορισμός του τρόπου μεταφοράς των στερεών αποβλήτων.

18) Για τη διαχείριση των υγρών αποβλήτων και των λυμάτων δεν αρκεί η κατασκευή μονάδων βιολογικού καθαρισμού.

Χρειάζεται να υπάρξουν σωστές μελέτες, που να καθορίζουν τον απαιτούμενο αριθμό, τη χωροθέτηση τους, καθώς και την ολοκλήρωση των αποχετευτικών δικτύων. Πριν απ’ όλα χρειάζεται η συστηματική συντήρηση των μονάδων αυτών, για να μην πέσουν σε αχρηστία, όπως δυστυχώς έχει γίνει σε αρκετές περιπτώσεις. Επίσης έχει μεγάλη σημασία η εγκατάσταση μονάδων βιολογικού καθαρισμού σε επί μέρους επιχειρήσεις, όπως σφαγεία, ελαιοτριβεία, αλλά και ξενοδοχεία κλπ.
Παιδεία - Υγεία – Πολιτισμός – Κοινωνικές υποδομές

19) Ο Πολιτισμός, η προστασία, διατήρηση και ανάδειξη της μοναδικής πολιτιστικής κληρονομιάς του αιγαιοπελαγίτικου χώρου, η ανάδειξη και αξιοποίηση των αρχαιολογικών χώρων και των μνημείων, η αναβάθμιση της λειτουργίας των μουσείων και το άνοιγμα νέων, αποτελούν στόχους πρώτης προτεραιότητας για ένα χώρο τέτοιας φυσικής και ιστορικής κληρονομιάς.

Προϋπόθεση όλων αυτών είναι η γενναία αύξηση των δαπανών για τον Πολιτισμό, που μέχρι σήμερα είναι τελείως ανεπαρκείς. Ας μην ξεχνάμε ότι το Αρχιπέλαγος ολόκληρο, χαρακτηρίζεται στο σύνολο του ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για αειφορία χωρίς την διαχρονική μετάγγιση των πολιτιστικών αξιών και των παραδόσεων του.

20) Η στήριξη πολιτικών οικονομικής συνοχής και σύγκλισης απαιτεί κοινωνικές πολιτικές και δομές που να ανταποκρίνονται της σύγχρονες ανάγκες.

Δεν μπορεί στον 21ο αιώνα οι κάτοικοι των νησιών να ζουν υπό το κράτος της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας και να εξακολουθούν να είναι εξαρτημένοι από το συγκεντρωτικό κράτος της Αθήνας.

21) Στο νησιωτικό χώρο, πέραν του κεντρικού αιτήματος για αύξηση των κρατικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ, απαιτείται πολύπλευρη στήριξη της δημόσιας υγείας σε όλα τα επίπεδα.

Προτεινόμενα άμεσα μέτρα: ενδυνάμωση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας με έμφαση στον τομέα της πρόληψης, κατάργηση της παροχής υγείας από τα ασφαλστικά ταμεία, αντιμετώπιση της στελέχωσης των νοσοκομείων, των Κέντρων Υγείας και των Περιφερειακών ιατρείων μέσω της πρόσθετης παροχής κινήτρων (οικονομικά, εκπαιδευτικά, υπηρεσιακής εξέλιξης κ.α.), δημιουργία Περιφερειακών ΕΚΑΒ κατάλληλα στελεχωμένων και τα οποία να διαθέτουν πτητικά και πλωτά μέσα κατάλληλα εξοπλισμένα.
Για της πολυνησιακούς νομούς του Αιγαίου μπορεί να αξιοποιηθεί η θετική εμπειρία της Δωδεκανήσου, του μικρού πλωτού πολυϊατρείου “το Δελφίνι της Ελπίδας”, που λειτουργεί υπό την αιγίδα αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας με χρηματοδότηση του Υπουργείου Αιγαίου και της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.

22) Απαιτείται η χάραξη μιας σύγχρονης κοινωνικής πολιτικής που να ασκείται από τις πλησιέστερες στον πολίτη υπηρεσίες.

Η αντιμετώπιση των σύνθετων προβλημάτων της εποχής μας (επαγγελματική κατάρτιση, αναλφαβητισμός, στήριξη της οικογένειας, προστασία παιδιών και υπερηλίκων, χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, παραβατικότητα ανηλίκων, κ.λπ) απαιτούν επάρκεια πόρων, συγκρότηση αντίστοιχων υπηρεσιών και συντονισμό σε όλα τα επίπεδα διοίκησης και αυτοδιοίκησης.

23) Αντιμετώπιση των προβλημάτων της παιδείας (κτιριακές υποδομές, εξοπλισμός κλπ.) και κυρίως έγκαιρη κάλυψη των οργανικών θέσεων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Στήριξη των δομών κοινωνικού χαρακτήρα (ολοήμερο σχολείο, τμήματα ένταξης, σχολεία ειδικής αγωγής και δεύτερης ευκαιρίας, ενισχυτική διδασκαλία) Ουσιαστική στήριξη του Πανεπιστημίου του Αιγαίου και σύνδεση του με τις τοπικές οικονομίες
Διοικητική Μεταρρύθμιση και ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης

24) Η άσκηση αειφορικών πολιτικών και βιώσιμων λύσεων, απαιτεί μια συνολική Διοικητική Μεταρρύθμιση του Κράτους και της Αυτοδιοίκησης με στόχο την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, υπηρεσιών και πόρων σε περιφερειακό επίπεδο. Βασικές αρχές της Διοικητικής Μεταρρύθμισης πρέπει να είναι:

α) η κατάργηση της κρατικής Περιφέρειας και όλων των αποκεντρωμένων μονοκλαδικών δομών των Υπουργείων στις περιφέρειες και τους νομούς, και η μεταφορά των αρμοδιοτήτων τους στη β’ βάθμια αιρετή Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση. Οι Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις θα πρέπει να ενταχθούν στην Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, ως νομαρχιακά διαμερίσματα, αποκεντρωμένες μονάδες της περιφερειακής αυτοδιοίκησης, με αιρετά όργανα (νομαρχιακό συμβούλιο και νομάρχη)
β) Ως α’ βαθμός Αυτοδιοίκησης, με εξαίρεση τα μεγάλα νησιά πρέπει να λειτουργήσει ένας δήμος σε επίπεδο κάθε νησιού , με την προϋπόθεση της διασφάλισης των αρμοδιοτήτων των δημοτικών διαμερισμάτων (πρώην Κοινοτήτων) στο χώρο ευθύνης τους.
γ) η ανακατανομή των φορολογικών εσόδων, χωρίς την επιβολή νέων φόρων, υπέρ της Αυτοδιοίκησης
δ) η διασφάλιση της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στην διοίκηση των υποθέσεών τους και την άσκηση της τοπικής δημοκρατίας, η ενίσχυση της άμεσης δημοκρατίας (συμμετοχικός προϋπολογισμός).
ε) η θεσμοθέτηση της Απλής Αναλογικής ως εκλογικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα της Αυτοδιοίκησης,
στ) η διαμόρφωση μιας Αυτοδιοικητικής Ενότητας του Αιγαίου, με κατεύθυνση την έκφραση της ως ενιαίας β' βάθμιας αυτοδιοικητικής Περιφέρειας. Η διατήρηση των σημερινών νομαρχιών στο χώρο του Αιγαίου
ζ) η στήριξη και αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού που στελεχώνει τις υπηρεσίες Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης. Το διάσπαρτο του αιγαιοπελαγίτικου χώρου καθιστά το έργο των υπηρεσιών πολλαπλώς αντίξοο σε σχέση με την ηπειρωτική Ελλάδα. Απαιτούνται λοιπόν σημαντικά κίνητρα οικονομικά, υπηρεσιακά κ.α., αν θέλουμε οι υπηρεσίες να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις απαιτούμενες ανάγκες

Διαβάστε το πλήρες κείμενο...